Categoriearchief: Zomer 2015

Vergeettorentjes

Pureetorentjes

Gisteravond aten we ze weer. Pureetorentjes, gekookte aardappelen pureren en opspuiten op de bakplaat. Geraspte kaas eroverheen strooien en de oven daar een bruin korstje op laten maken.

Ik weet nog precies wanneer het de laatste keer was dat we ze hadden gegeten. Tweede kerstdag 2013, het kerstdiner.
De arts in het ziekenhuis vroeg me of ik wist welke dag het was. “Tweede kerstdag”, wist ik verheugd uit te brengen. Mijn hersenen werkten op volle toeren, tweede kerstdag welke datum hoorde daarbij? “25, nee 26 december”, zei ik. “En welk jaar is het?”, vroeg ze. Vol zelfvertrouwen antwoorde ik, “1993!”. Ze keken me allemaal aan met een zorgzame blik, het is goed, het komt goed, blijf jij maar lekker liggen, wij zorgen wel voor je. De vraagmachine was nog niet klaar, ze wilde ook graag weten wat ik die avond gegeten had. “Sperzieboontjes”, kwam er als eerste woord uit mijn mond. Ik zag beelden van het heerlijke diner. Schalen met groente en vlees en een bakplaat met pureetorentjes. Maar na de spezieboontjes kwamen er geen woorden meer die klopten bij de beelden die ik in mijn hoofd had.

Amygdala

image

Van de week vertelde ze me het verhaal van de amygdala. Het woord deed me wegdromen. In flitsen zag ik de Amaryllis voorbij komen, een Magnum almond en een vriendin die Annemoon heet.

Ik mocht het dichterbij bij huis zoeken. Het gaat over een gedeelte dat zorgt voor de regulering van prikkels.

Ik droom verder.
Een verkeerstoren. De vluchtgegevens van alle vliegtuigen komen binnen, worden bijgehouden, geanalyseerd, eventueel gecorrigeerd. De gegevens worden doorgegeven aan andere verkeerstorens, druk overleg in de toren.

Het is een onderdeel van mijn hersenen. Samen met de hippocampus heeft het de vorm van een eierstok, maar dan in mijn hoofd.

De amygdala legt verbanden tussen informatie die van verschillende zintuigen afkomstig is en koppelt deze aan emoties. Het projecteert naar tal van kerngebieden in de hersenstam, zoals de hypothalamus, de pons, het tegmentum en de medulla oblongata.

Ik moet denken aan een liedje dat ik laatst gezongen heb:

Thuis heb ik nog een ansichtskaart
waarop een hersenhelft, een amygdala met hippocampus
een hypothalamus.
De pons, een medulla oblongata,
het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets,
maar ’t is waarmee ik geboren ben.

Gokken

image

Er zijn momenten in mijn leven dat ik de gok neem. Toch noem ik mezelf geen gokker.

Zo’n 25 jaar geleden ben ik een keer in een casino geweest. Spannend. Een beetje duister. De mensen die er rondlopen. Een sfeer die afwijkt van mijn gewone leven. De keuze hoeveel ik wil verliezen of winnen, welk risico loop ik. Ik won 25 gulden, ben gelijk gestopt en uit blijdschap, heb ik dat bedrag daarna wel 10x uitgegeven.

De postcodeloterij, wel of niet aan mee doen. Het risico dat de hele straat miljonair is en ik niet. De kans is wel heel klein. De Staatsloterij. Het kost me geld, niemand weet dit, lekker anoniem.

Mijn baan opzeggen en in een heel andere richting gaan werken. Risico van onzekerheid door een proefperiode, collega’s kwijtraken en weer nieuwe contacten opdoen.

Een dieet gaan volgen of toch medicijnen blijven slikken. Komt de ziekte terug of krijgt mijn lichaam het zelf voor elkaar? Het risico wordt beperkt door de specialisten die me helpen en blijven controleren.
Niemand weet of de gok die ik neem het gewenste resultaat gaat opleveren. Iedereen zal er een andere mening over hebben. Iedereen heeft andere normen. Het besluit neem ik zelf, het risico draag ik zelf.

Dit jaar heb ik besloten om niet mee te doen aan de Tour toto en WK voetbal pool. Sommige gokjes gaan zelfs mij te ver.

Niets doen

image

Hoe moeilijk is dat!

Soms als ik aan het werk ben, dan denk ik aan het weekend of de vakantie. Even helemaal niets doen, niets moet, alles mag.

Nu zit ik thuis en mag ik niets doen. Of in ieder geval niets moet, ik mag alleen dingen willen. De eerste weken zitten mijn dagen dan ook vol met alles wat ik denk dat ik wil. Gaandeweg kom ik er achter dat het toch veelal dingen zijn die ik van mezelf moet, ook al zouden ze op het lijsten willen moeten staan.
Ik zit nu dan ook rustig op een stoel in de kamer, buiten regent het. De moet dingen heb ik gedaan vandaag. Door mijn hoofd schieten allemaal gedachten van dingen die ik vandaag nog wil. En toch doe ik niets. Ik blijf zitten, laat de gedachten komen en ook weer gaan. Schuldgevoel komt langs en gaat gelukkig ook weer. De drang om toch een boek te pakken komt en gaat weer.

Weet je wat ik vandaag ga doen, helemaal niets.

Ondertussen heb ik toch weer een stukje geschreven.

Kapper

image

Begin van het jaar doorbrak ik een oude traditie. Vijfentwintig jaar lang heb ik zelf mijn haar gecoupeerd. Bibop noemde mijn kapster het. Nu na een paar maanden en evenzoveel kappersbezoeken zit er een ander model in mijn haar. 

Tot gisteren had ik een eigen kapster. Ze heeft me over mijn verlegenheid heen geholpen, gel in mijn haar gesmeerd en mij met neushoorn kapsel over straat laten gaan. 

Gisteren was ze er niet, zei de stem in de telefoon, maar de stem had wel tijd. Nu heb ik ook vertrouwen in de stem, ook al is het kapsel iets korter, iets strakker. Maar het is dan ook zomer.

Met eeuwige dank aan Rianne en Janine.

Asperge seizoen gesloten

image

Veel te vroeg stond er weer een bordje. De tijd van verse asperges is weer voorbij. De afgelopen maanden hebben we ze geschild, gekookt en gegeten. Gewoon met gesmolten boter.

Nu worden ze niet meer geoogst. De plant wordt met rust gelaten om deze de tijd te geven om te groeien, zodat er nieuwe energie wordt opgedaan voor het volgende jaar. De (zonne-)energie wordt opgenomen door het bovengrondse groene aspergeloof en opgeslagen in de wortels.

Ik heb ook even rust genomen. Een periode om mijn innerlijke infrastructuur aan te leggen (Dr. William Tiller – emeritus professor universiteit van Stanford). Na vele jaren van ervaringen opdoen in het leven, ga ik een tijdje de stilte in. Mijzelf van binnen klaarmaken door de ervaringen in het leven. Hoe meer infrastructuur ik aanleg, hoe meer geest er mijn systeem binnenkomt. Hoe meer geest er binnenkomt, hoe bewuster ik word.
Serieus de stilte ingaan en te leren luisteren naar wat zich afspeelt in het fysieke vacuüm. Zo kan ik me bewust worden van het grotere geheel waarvan ik onderdeel ben.

Het doel is me steeds meer te gaan uiten zoals ik werkelijk ben. Met genoeg energie in mijn wortels om straks weer heerlijk van te genieten.

Geheugen

image

De dikke regen druppels waren op de grond verdampt, de zon liet zich weer zien. Een wandeling kan me de ontspanning geven die ik nu even nodig heb. Ik loop om het ziekenhuis. De plek waar geconstateerd is dat er niets mis is met mijn geheugen. Een opluchting. De geur van de pasgevallen druppels hangt nog boven het wegdek.

In de verte rijdt een oudere man op de fiets. Na verloop van tijd komt hij dichterbij en lijkt hij recht op me af te sturen. Een man die gebrekkig Nederlands spreekt, maar me toch met ‘jongeman’ begroet. Dat doet mijn dag weer helemaal goed. Ondertussen frunnikt hij in de binnenkant van zijn jas. Is op zoek naar woorden en naar een briefje. Uiteindelijk komt het eruit. Hij heeft een mening over ziek zijn en God. Het ziekenhuis zou er niet moeten zijn, geen mens is namelijk meer ziek.

Het foldertje moest ik toch echt een keer doorlezen en de tekst uit, ja, de tekst uit, hmmm. De tekst uit Jesaja 33: “Geen inwoner zegt meer: ik ben ziek”.  Zijn geheugen heeft hem niet in de steek gelaten, de tekst staat er echt. Om dit te vertalen naar het niet nodig hebben van ziekenhuizen vind ik wat ver gaan en daarbij was hij het tweede gedeelte van de zin vergeten. “De hele bevolking is van schuld bevrijd.”

Een weiland gesprek

image

Het is goed om elke dag te bewegen, wandelen, fietsen. 
Zo fietste ik van de week tussen de weilanden toen ik haar tegenkwam. Ze keek me aan en vroeg wat ik te vertellen had.

Ik heb meestal genoeg te vertellen, dus ik begon over hoe mooi het is om kinderen te zien opgroeien tot mensen die zelf hun wereld kunnen uitstippelen. Hoe mooi het is om verliefd te zijn en vriendschappen te hebben. Ik vertelde over profijtelijkheid. Over onvoorwaardelijke liefde.

Ze keek me nog steeds aan.

En ik vertelde hoe mooi het is als mensen aandacht voor elkaar hebben, er zijn voor elkaar. Als ze intens meeleven, over hun eigen grenzen durven te kijken, risico’s durven te nemen.

Toen ik klaar was met praten en mijn been weer over het zadel wilde gooien, zei ze: “maar denk je nu echt dat ik hier iets mee kan? Wat ik nodig heb is gras, mais, bieten, aardappelen en op zijn tijd water. Natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig en kom dan schoorvoetend naar je toe. Maar bij een beweging van jou, dan ren ik weg en zal op een afstandje naar je kijken.”

Ik stapte weer op de fiets en na een paar trappen, hoorde ik haar niezen. Ik zag dat ze weer aan het eten was en geef ze eens ongelijk, er is nog zoveel gras om haar heen.

Zomaar een nieuw leven

IMG_0681

Een zomeravond op Corsica. De warmte van de dag zit nog in mijn lichaam, mijn kleren. Al wandelend nemen we de afslag naar de begraafplaats van het dorp. Een hoge muur sluit de dodenakker af van de weg. Een stalen poort scheidt ons van de uit monumenten opgebouwde akker. De poort gaat knarsend open en sluit geruisloos. Op het dak van een van de huisjes ligt een kat te slapen. Het schemert. Het ene monument nog groter en rijker versierd dan het ander. Levens liggen verscholen in de grond of de graftombes.
Levens die ooit zijn begonnen, waar keuzes zijn gemaakt. Behouden of vernieuwen, stilstaan of groeien.

Ik sta op het punt om mijn leven opnieuw op te bouwen, gebaseerd op wat er nu is, wat ik nu kan. Het afsluiten van een periode en groeien in de situatie waarin ik me nu bevindt. Een stap in het duister, een impulsieve, spontane daad zonder het voordeel van de ervaring.

Zomaar een Frans dorpje.
Zomaar een begraafplaats.
Zomaar zoveel keuzes.

Verwachtingen

image

Het mooie van vakantie is dat ik even de tijd neem om na te denken over mijn situatie nu en in de toekomst. Hoe gaan de weken er na de vakantie uitzien? Hoe worden ze gevuld of kan ik ze vullen? Het doel weet ik wel, maar de weg ernaar toe is onduidelijk.

Over de weg heb ik verwachtingen. In die verwachtingen probeer ik mijn onzekere situatie overzichtelijk te maken, het kan me houvast geven.

Elke verwachting kan extra fijn zijn als het uitkomt of nog beter wordt dan ik had gedacht. Het kan me ook teleurstelling geven, verwachtingen komen nu eenmaal niet allemaal uit.

Wat zou het mooi zijn om dit los te laten en af te wachten wat er gebeurt, zou het doel dat ik voor ogen heb ook op die manier gehaald kunnen worden?

Laat ik voor nu, maar eens blijven in het ‘nu’ en geen verwachting hebben over de periode na de vakantie. Met meer vertrouwen leven zonder verwachting.