Beren op de weg

image

Eindelijk gaat het er van komen. Na jaren van voorbereiding. Ik denk terug aan de facilitation workshop waarin we de beren benoemden en de mogelijkheden.
De bomen op de weg, de ontvoering uit het ziekenhuis. De avonden dromen over avontuur en groei. Afsluitend met tiramisu.
En nu gebeurt het dan werkelijk. Je hebt jezelf er ingelegd. Je bent er klaar voor.
En wij? Wij zwaaien je uit, moedigen je aan en halen je straks weer warm binnen.

The fishing blues

image

Heel zacht dringen de eerste geluiden van een nieuwe dag door het raam. De zon schijnt weer en het ontbijt staat te wachten. Aan de buitenkant van het hotel dalen we de trap af. In de verte staat een groep mensen te praten. De armbewegingen en de verheven stemmen geven aan dat er iets aan de hand is.  De grootmoeder van de eigenaar schuifelt op haar pantoffels naar ons toe. In het Corsicaans Frans vertelt ze ons dat er een vis van maar liefst 41 kg is gevangen door haar zoon.

Ik moet zeggen dat ik de avonden daarop heerlijke visgerechten heb gegeten.

Thuis gekomen kwam ik al zappend op Spotify een nummer van Clannad tegen. The fishing blues, waarin het thema overbevissing wordt bezongen. 
(Album: Nádúr – Clannad)

Woody

image

Samen is ons nog niet gelukt. Of hij zit in de tuin, of ik.

We hebben allebei witte schoudervlekken. In de zomer probeer ik die vlekken bruin te krijgen.
Hij eet insecten, noten, bessen en zaden. Ik ook, behalve de insecten. 
Zijn tong is wel 10 cm lang, de mijne ook.

Zijn oom, de groene, kom ik weleens bij de recreatieplas tegen.
Als hij me ziet aankomen, vliegt hij van de grond op en zoekt een veilig heenkomen.

Hij is schuw en voorzichtig. Dat ben ik dan weer niet, wel voorzichtig.

Kapitein

image

Mijn buurman is kapitein. Of eigenlijk moet ik zeggen, was kapitein.
Als je hem ziet lopen, dan zie je het gelijk. Daar loopt een oud kapitein. Zeemansbenen  en – armen. Mouwen opgestroopt, een ringbaard. Een shaggie in de mondhoek. 
De tanker heeft hij jarenlang over de rustige – en wilde zeeën van de wereld en steeds veilig in allerlei havens, weten te brengen. Tot hij met pensioen moest.

Zijn kennis en kunde heeft hij omgezet naar schipper op de binnendieze. Na een geschiedenis studie over ‘s-Hertogenbosch en een praktisch examen om de boot veilig door de zeeën van de stad te sturen, vaart hij nu met toeristen over de Dieze. Hij vertelt daarbij vrolijk de verhalen van de stad. Over de muren, overkluizingen en togen. Hij weet alles van elk plekje. Weet alle geheimen van deze oud hertogen stad.

Vandaag was hij aan het werk als kapitein op een boot in Bosch Parade. Kunstwerken drijven en varen op de wateren van de stad. Creatief geïnspireerd door Jheronimus Bosch. Hij moest zijn mond houden. De flessen met fluitketel fluiten het verhaal.

Mijn buurman is kapitein.

Houden van

image

Ze houden echt wel van elkaar.

Misschien is hij gisteravond te laat thuis gekomen. Of heeft zij weer eens te lang met haar vriendinnen zitten kletsen.

Nee echt, ze houden echt wel van elkaar.

Misschien heeft hij niets gezegd van haar nieuwe kapsel of heeft zij hem niet begrepen. Heeft hij teveel van haar verlangd en heeft zij haar grenzen niet goed aangegeven.

Ja echt, ze houden echt wel van elkaar.
Waarom zouden ze anders op hetzelfde tijdstip op dezelfde schutting zitten en dat echt elke dag opnieuw.

Gehakkelde aurelia

image

Soms heb je van die dagen. De zon steekt af en toe zijn kopje door de wolken heen. Ik ga nog even naar buiten. Daar op de hortensia zit hij.

Normaal gesproken valt hij me niet zo op en toch zie ik hem bijna dagelijks. Dan weer in de keuken. Dan weer op mijn arm als ik rustig een boek zit te lezen. Bij een manage kom je ‘m nog wel het meest tegen. De kleur valt op. Zo op die blauw, paars, lila kleur van de bloemen.

In Nederland is het dan ook een zeer algemeen insect, dat zijn eitjes graag legt op vis of vlees. De maden leven dan van dit voedsel en er blijft weinig meer van over dan de graten of botten. 

De blauwe vleesvlieg (Calliphora vomitoria)zit graag op muren om te zonnen. Maar blijkbaar ook op onze lila hortensia.

Een weiland gesprek

image

Het is goed om elke dag te bewegen, wandelen, fietsen. 
Zo fietste ik van de week tussen de weilanden toen ik haar tegenkwam. Ze keek me aan en vroeg wat ik te vertellen had.

Ik heb meestal genoeg te vertellen, dus ik begon over hoe mooi het is om kinderen te zien opgroeien tot mensen die zelf hun wereld kunnen uitstippelen. Hoe mooi het is om verliefd te zijn en vriendschappen te hebben. Ik vertelde over profijtelijkheid. Over onvoorwaardelijke liefde.

Ze keek me nog steeds aan.

En ik vertelde hoe mooi het is als mensen aandacht voor elkaar hebben, er zijn voor elkaar. Als ze intens meeleven, over hun eigen grenzen durven te kijken, risico’s durven te nemen.

Toen ik klaar was met praten en mijn been weer over het zadel wilde gooien, zei ze: “maar denk je nu echt dat ik hier iets mee kan? Wat ik nodig heb is gras, mais, bieten, aardappelen en op zijn tijd water. Natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig en kom dan schoorvoetend naar je toe. Maar bij een beweging van jou, dan ren ik weg en zal op een afstandje naar je kijken.”

Ik stapte weer op de fiets en na een paar trappen, hoorde ik haar niezen. Ik zag dat ze weer aan het eten was en geef ze eens ongelijk, er is nog zoveel gras om haar heen.

Kabouters

image

Iedere avond ga ik na het eten naar ‘bij ons achter’.

Ergens tussen de weilanden staat deze enorme put. In die put werken de kabouters. ’s Avonds, na ons eten, komen ze uit de put omhoog. Ze hoeven niet te lopen of te klimmen. Maar worden in een peristaltieke beweging van de plant, uit de diepe put, zo over de rand en in het gras gezet.

Daarna is het, voor deze beschermende huisgeest, nog maar een klein stukje tot mijn huis.

<< Op een dag als ik in de put zit en de wereld is kil Word ik warm bij de gedachte aan jou En hoe mooi je bent (Frank Sinatra - the way you look tonight) >>

Afscheid van Corsica

image

Op weg terug naar het vaste land, kijk ik nog een keer om en door mijn hoofd gaat het gedicht van Anton’Francescu Filippini.

Bastia, de havenstad. Oud, versleten. Ik ruik het menselijke afval. Het park, plein, citadel en oude haven.
De kustweg naar het noorden, fabuleuze uitzichten, de brede weg door het binnenland. Het kleine vissersdorpje met gastvrije mensen, de obers met en zonder tanden. De trotse vissers. De wandelingen naar een oud Fransiscaner klooster, un jardin dans la montagne. De wijn, het eten, de witte en zwarte stranden, rotsen.
Vaarwel mijn Corsica.

Ancu s’ùn videraghju più la mio terra, prima di more, a mio patria a mi portu in core è l’aghju sempre à tù per tù
Al zie ik mijn land nooit meer terug voor ik sterf, ik draag het in mijn hart en ik blijf er altijd vertrouwd mee

Vecu u so celu gonfiu è tesu cum’è un preziosu ballacchinu, sopr’à li paesi u marinu l’empie tuttu è l’alza di pesu
Ik zie haar hemel, bol gespannen als een kostbaar baldakijn, de zeewind boven de dorpjes vult het en tilt het omhoog

Vecu e so coste innargentate ch’ella ricama l’alga nera, vecu e so cità chì di sera anu e voce innamurate
Ik zie haar zilveren kusten, geborduurd met zwarte algen, ik zie haar steden die ’s avonds praten met verliefde stemmen

Anton’Francescu Filippini – Visione Care

In het hart

IMG_0690

Gisteren waren we bij de Spar in Calenzana en werden we geraakt doordat de caissière geen enkele aandacht aan ons schonk. Ze sprak met de vrouw voor ons en met de vrouw achter ons. Wij werden niet gezien. 

Vandaag werden we geraakt door de caissière van de Spar in Bastia. Hij vertelde Linda dat ze enorm goed Frans sprak. Dan begint je dag toch echt anders.

We kregen een ontbijt geserveerd door een allerliefst Franse mevrouw. Ze bood aan om even een foto van ons te nemen. Zo’n mooi moment, zo’n romantisch begin van de dag.

Zo zijn er veel momenten dat ik geraakt word. En veel manieren waarop ik er mee om kan gaan. Door mijn eigen verwachtingen bij te stellen, door de eisen die ik stel minder hoog te leggen, door zekerder in mijn eigen kracht te staan. Of gewoon te accepteren dat deze situaties nu eenmaal voorkomen in het leven.

Soms word ik geraakt in mijn hart, maar toch groei ik door zoals deze cactus, in allerlei vormen, richtingen, groottes. Met bloemen of met een gat midden in een blad.