“Nou, jij leeft ook als een god in Frankrijk!”
Hoe vaak hoor ik dat mensen tegen me zeggen.
En misschien hebben ze wel gelijk.
Ik hoef niet meer te werken dus kan aan alle leuke activiteiten in Frankrijk meedoen, wandelen, feesten, samen aan een praalwagen bouwen.

De reden dat we drie jaar geleden in Frankrijk zijn gaan wonen, was niet vanwege mijn platvoeten, maar vanwege de gevolgen van een herseninfarct.
Onze moeders, de kinderen en kleinkinderen, familie en veel vrienden wonen nu op grote afstand en de directe zorg hebben we aan anderen moeten overlaten en daar zijn we ze zeer dankbaar voor. Ondertussen zorgen we hier (met de energie die we hebben) voor de mensen in onze omgeving.

Ik moet 12 uur op een dag slapen, moet rusten tussen activiteiten door, kan hoegenaamd geen muziek verdragen, moet oordopjes in, moet mijn dag en week goed plannen. En zelfs als ik dat allemaal goed uitvoer val ik af en toe terug in een diepe dip en kan niets meer verdragen.

Nee, ik ben niet zielig en weet heel goed dat dit mijn leven is, jaren van therapie hebben me doen inzien dat dit het beste voor me werkt.
Op facebook en andere social media staan de leuke dingen die we doen en heel af en toe vertel ik er hoe mijn leven er echt uit ziet.
De vrienden en familie die bij ons zijn langsgekomen in Frankrijk herkennen hetgeen ik beschrijf en die weten ook hoe goed de rust en stilte van dit land voor me zijn.

Ik weet niet of de uitdrukking “leven als een god in Frankrijk” goed bij me past. Ik vind de uitdrukking van Hendrik Groen beter bij me passen “Pogingen iets van het leven te maken”, want wil ik fijn leven en daarom zal ik me altijd aanpassen aan hetgeen er gebeurt.