Love Light en Fluitenkruid

Fluitenkruid

Ze kijkt me aan met een allerliefste glimlach.
‘We zijn ongeveer anderhalf bezig,’ zegt ze, terwijl ze op haar crocs naar de poort van de natuurcamping loopt.
‘Je hoef niet ver te gaan,’ en ze bukt zich om wat mos te plukken. Ze wrijft het door haar handen en ruikt eraan.
‘Het werkt hoeststillend, prikkelverzachtend,’ de kruidendeskundige kijkt een jongen aan die zich ook bij de groep heeft aangesloten.
‘Jij hebt last van je longen.’
De jongen kijkt schichtig om zich heen, net alsof iemand zijn geheim heeft ontdekt.
‘Mos is een tonicum, een opbouwer voor je longen.’
Ik blijf even staan en wrijf het mos rond in mijn hand en ruik eraan. De geur van de aarde, vochtige grond dringt mijn neus binnen. In mijn keel begint het te kriebelen en ik probeer de neiging tot hoesten te onderdrukken.

Helemaal prettig voel ik me nog niet op het Love – en Light Festival.
Ik heb op het terrein al de nodige geuren opgesnoven en naar spirituele muziek geluisterd. Een paar honderd meter weg uit een leven waarin ik me geregeld laat opjagen en teveel eisen aan mezelf stel. Hier heb ik de mogelijkheid om tot rust te komen en stevig op de grond te staan.
Op één van de lange tafels staan potjes met kruiden en wierook. Elk potje heeft een eigen tekst, elk potje heeft zijn eigen mengsel van kruiden.
Michaël staat met een vrouw te praten met zijn rug naar me toe en ik sta met mijn vriendin te praten. Ze heeft een mengsel van kruiden gekregen waarvan de geur haar niet echt aanstaat. Ik vind het wel lekker ruiken.
‘Dat is de bedoeling ook, anders werkt het niet,’ heeft de man gezegd, hij die er verstand van heeft.
En terwijl wij over de geur staan te praten draait hij zich onverwachts om en druk me een potje in mijn handen.
“Dit is voor jou,’ zegt Michaël, ‘en jij weet welke stap je moet zetten.’
Hij draait zich weer om en verdwijnt zo als in – en uitgaande engel uit mijn leven.

‘Dit is fluitenkruid,’ zegt ze, ‘het helpt je als je een opgeblazen buik hebt. Als je darmen lucht afscheiden en je last hebt van winderigheid. Maar bovenal is het kruid een schitterend plaatje in het lente landschap.’
Ik pluk een stengel en doe die in mijn zak, naast het potje, het mos en een mooie steen die ik kort tevoren heb opgeraapt.
Voordat ik mijn kleren in de was doe, ben ik minuten bezig om alle mooie dingen die ik onderweg vind uit mijn zakken te halen en nog één keer te bekijken.

‘Luister,’ zegt ze, ‘dit moet wel een plek zijn van lichte energie. De vogels roepen me.’
En ik voel het ook. Mijn hoofd raakt leeg en licht.
‘Het bos zit vol plekken met lichte – en zware energieën.’
We lopen verder en ik kijk en luister of ik de plekken ook kan ontdekken. Ik zie alleen de zon tussen de net ontloken bladeren doorschijnen, op zoek naar mij. Ik sluit even mijn ogen en draai mijn hoofd er naar toe. Als ik ze weer open is de groep al een stukje van me verwijderd . Ik versnel mijn pas en geraak bij hen op het moment dat er een groene stuik zichtbaar is. De bladeren van de struik ruizen lichtjes in een zacht briesje van de wind. Mijn aandacht wordt getrokken door het donkere gedeelte onder de struik. Dat gedeelte is heftig in beweging en ik voel mijn maag verkrampen. De zachte wind en het hevig trillen van de takken kloppen niet met elkaar. Het enige dat door me heen gaat is, dat ik weg wil van deze plek.
Marja pakt mijn arm en kijkt me rustig aan.
‘Waarschijnlijk is dit een plaats waar in het verleden iets is gebeurd waar de natuur nog van ontdaan is.’
Ik vind alles goed, als we hier maar vandaan gaan. Ik kijk nog één keer om naar het bos met zijn kruiden, planten, struiken en bomen .
Het is tijd om terug te keren naar het festivalterrein.
Een knuffel voor Marja, die me een kijkje heeft gegeven door haar ogen van een omgeving waar ik zo makkelijk doorheen loop.

De zon komt steeds lager te staan en we hebben nog één ding te doen. We gaan naar Rick.
Rick woont deze dagen in een tipi tussen klankschalen en – instrumenten.
Mijn vriendin ligt aan de ene kant in de tent en ik aan de andere kant. Langzaam sluit ik mijn ogen en laat me meenemen in de lichte – en donkere klanken van de schalen, het zingen van zijn stem. Voor even zijn alle geluiden van buiten opgenomen door de geluiden in de tipi.
Ik voel dat mijn aandacht getrokken wordt door het bos, door de hevig trillende struik. Ik zie dat er lachende mannen om de struik heen staan. Ik zie mezelf er tussen staan en huilen. De struik brandt en in het midden staat een vrouw die het uitschreeuwt van de pijn.
Langzaam verdwijnt het beeld terwijl Rick het laat regenen met zijn instrument en daar zachtjes bij zingt.
Na afloop praten we nog even met hem na. Over de trillingen die we gevoeld hebben, over het fenomeen ‘derde oog’ en over het geluid van een hemelse stem die we buiten de tipi horen binnendringen.

De stem hoort bij een vrouw in een wit gewaad. Ze staat op het hoofdpodium en trekt de mensen van het terrein naar zich toe.
Op één van de bankjes ga ik zitten en haal de stengel uit mijn jaszak. Met een zakmes snijd ik de blaadjes eraf zodat alleen de stengel overblijft met aan de onderkant een dichte knoop. Halverwege de holle fluitenkruidpijp maak ik een snede. Ik breng mijn lippen voorzichtig naar de opening van het steeltje en blaas met ontspannen lippen zodat een hoge toon mee gaat trillen met haar lied.
Voor me staat het potje met kruiden te wachten tot ik het ga verwarmen. Ik weet dat de wrede geur me niet aan zal staan. Het zal mijn lichaam onrustig maken zodat de weg vrij komt voor een transitie, een natuurlijke overgang voor bezinning, warmte en ruimte voor mezelf.

Love and light festival
Schaijk
www.loveandlightfestival.nl