Categoriearchief: Corsica 2014

Zomervakantie 2014

The fishing blues

image

Heel zacht dringen de eerste geluiden van een nieuwe dag door het raam. De zon schijnt weer en het ontbijt staat te wachten. Aan de buitenkant van het hotel dalen we de trap af. In de verte staat een groep mensen te praten. De armbewegingen en de verheven stemmen geven aan dat er iets aan de hand is.  De grootmoeder van de eigenaar schuifelt op haar pantoffels naar ons toe. In het Corsicaans Frans vertelt ze ons dat er een vis van maar liefst 41 kg is gevangen door haar zoon.

Ik moet zeggen dat ik de avonden daarop heerlijke visgerechten heb gegeten.

Thuis gekomen kwam ik al zappend op Spotify een nummer van Clannad tegen. The fishing blues, waarin het thema overbevissing wordt bezongen. 
(Album: Nádúr – Clannad)

Afscheid van Corsica

image

Op weg terug naar het vaste land, kijk ik nog een keer om en door mijn hoofd gaat het gedicht van Anton’Francescu Filippini.

Bastia, de havenstad. Oud, versleten. Ik ruik het menselijke afval. Het park, plein, citadel en oude haven.
De kustweg naar het noorden, fabuleuze uitzichten, de brede weg door het binnenland. Het kleine vissersdorpje met gastvrije mensen, de obers met en zonder tanden. De trotse vissers. De wandelingen naar een oud Fransiscaner klooster, un jardin dans la montagne. De wijn, het eten, de witte en zwarte stranden, rotsen.
Vaarwel mijn Corsica.

Ancu s’ùn videraghju più la mio terra, prima di more, a mio patria a mi portu in core è l’aghju sempre à tù per tù
Al zie ik mijn land nooit meer terug voor ik sterf, ik draag het in mijn hart en ik blijf er altijd vertrouwd mee

Vecu u so celu gonfiu è tesu cum’è un preziosu ballacchinu, sopr’à li paesi u marinu l’empie tuttu è l’alza di pesu
Ik zie haar hemel, bol gespannen als een kostbaar baldakijn, de zeewind boven de dorpjes vult het en tilt het omhoog

Vecu e so coste innargentate ch’ella ricama l’alga nera, vecu e so cità chì di sera anu e voce innamurate
Ik zie haar zilveren kusten, geborduurd met zwarte algen, ik zie haar steden die ’s avonds praten met verliefde stemmen

Anton’Francescu Filippini – Visione Care

In het hart

IMG_0690

Gisteren waren we bij de Spar in Calenzana en werden we geraakt doordat de caissière geen enkele aandacht aan ons schonk. Ze sprak met de vrouw voor ons en met de vrouw achter ons. Wij werden niet gezien. 

Vandaag werden we geraakt door de caissière van de Spar in Bastia. Hij vertelde Linda dat ze enorm goed Frans sprak. Dan begint je dag toch echt anders.

We kregen een ontbijt geserveerd door een allerliefst Franse mevrouw. Ze bood aan om even een foto van ons te nemen. Zo’n mooi moment, zo’n romantisch begin van de dag.

Zo zijn er veel momenten dat ik geraakt word. En veel manieren waarop ik er mee om kan gaan. Door mijn eigen verwachtingen bij te stellen, door de eisen die ik stel minder hoog te leggen, door zekerder in mijn eigen kracht te staan. Of gewoon te accepteren dat deze situaties nu eenmaal voorkomen in het leven.

Soms word ik geraakt in mijn hart, maar toch groei ik door zoals deze cactus, in allerlei vormen, richtingen, groottes. Met bloemen of met een gat midden in een blad. 

Zwaar leven

IMG_0687

Tja en dan denk ik, dat ik een zwaar leven heb. Na deze vakantie op Corsica zal ik daar echt anders over denken.

Iedere ochtend worden we begroet door twee honden van een Chambre d’Hôtes. Tijdens het buiten ontbijt, met stokbrood, zelfgemaakte verschillende soorten jam, koffie, jus d’orange, koekjes, yoghurt met zelfgemaakte cruesli, worden we ook nog verwelkomt door de licht grijze poes. De enige die door de honden op het terrein wordt geduld.

IMG_0688

Als we dan het ontbijt met heel veel moeite op hebben, want de avond daarvoor hebben we natuurlijk heerlijk gegeten, assiette de charcuterie, zwijnen vlees, kaasplankje, koffie en natuurlijk de Corsicaanse wijn, begint de dag dan echt voor ons, de honden en de poes.

Het wordt steeds warmer en eigenlijk kost het heel veel moeite om de dag aan het zwembad door te komen.

IMG_0689

Arendsoog

image

De zon staat op het hoogste punt. Het is lang niet meer zo warm geweest. Vanaf de helling waar we stelling hebben genomen kunnen we de vallei overzien. 

Onderweg hier naar toe zijn we weinig ruiters tegengekomen. Af en toe heb ik het idee gehad dat we in de gaten gehouden werden. Schaduwen die plots verdwenen achter rotspartijen, een witte veer? 

Op eenzame hoogte zweven rode wouwen in cirkels langs de broeierige hellingen. Het is heiig. Al het vocht van de laatste weken ontsnapt uit de bodem. 

In de vallei zien we de haciënda liggen. Bebouwingen liggen in carré vorm en creëren in het midden een zanderig vierkant. Bloeiende oleanderstruiken dicht tegen de muren. 

Vanuit onze saloon hebben we goed zicht. De saloon heeft het uiterlijk van cafe Voltaire in Den Bosch. Bij elkaar geraapt meubilair, tafels gemaakt van oude houten deur panelen. 

De saloon eigenaresse brengt ons gefrituurde courgette beignets en zet de hond regelmatig buiten in de schaduw, waar de paarden kunnen drinken. 
 
Het blijft rustig op de hellingen en de haciënda. Geen mens of dier te zien. Tijd voor ons om ons ijzeren ros weer op te zoeken en beneden aan de kust nog een heerlijke ijscoup te eten.

Zomaar een nieuw leven

IMG_0681

Een zomeravond op Corsica. De warmte van de dag zit nog in mijn lichaam, mijn kleren. Al wandelend nemen we de afslag naar de begraafplaats van het dorp. Een hoge muur sluit de dodenakker af van de weg. Een stalen poort scheidt ons van de uit monumenten opgebouwde akker. De poort gaat knarsend open en sluit geruisloos. Op het dak van een van de huisjes ligt een kat te slapen. Het schemert. Het ene monument nog groter en rijker versierd dan het ander. Levens liggen verscholen in de grond of de graftombes.
Levens die ooit zijn begonnen, waar keuzes zijn gemaakt. Behouden of vernieuwen, stilstaan of groeien.

Ik sta op het punt om mijn leven opnieuw op te bouwen, gebaseerd op wat er nu is, wat ik nu kan. Het afsluiten van een periode en groeien in de situatie waarin ik me nu bevindt. Een stap in het duister, een impulsieve, spontane daad zonder het voordeel van de ervaring.

Zomaar een Frans dorpje.
Zomaar een begraafplaats.
Zomaar zoveel keuzes.

Genieten van het gevoel

IMG_0676

Het is vandaag weer warm. De honden in de schaduw en de katten, die getolereerd worden, liggen er vlak naast. Het dorpje ademt een oase van rust. Gedempte geluiden, muziek uit een cafe iets verderop. De deur van de kerk staat open. Koel en de oase strekt zich hier verder uit. Zittend in de bank, neem ik rustig het geluid, de geur en de kleuren in me op.

Het doet me terugdenken aan Portugal, Lissabon. Na een vlieg – en busreis, worden we in de warmte rondgeleid in de stad en uiteindelijk ook in een kerk. De menigte maakt een ronde door de kerk, de gids vertelt uitbundig over de kunstschatten.
Ik zit. Luister, kijk en ruik. Geniet van mijn gevoel.
(Een droomstaat, die altijd meer rijkdommen prijsgeeft dan de alledaagse, handelende staat van zijn. Susan Smit – Gisele pag. 22)

Schitterend ongeluk

image

Gisteravond lag het er nog niet. Bijna boven aan de trap. Grijsgroen van kleur. Een patroon is zichtbaar. Uiterst dun aan de ene kant. Rond en wat dikker aan de andere kant. Een stukje van de staart van een prehistorisch uitziend dier. 

Wat is hier vannacht gebeurd? Een normale aanval van het roofdier en zijn prooi. De staart breekt af. Tussen de staartwervels zit een stukje kraakbeen dat vrij makkelijk doorbreekt. Het roofdier heeft weliswaar iets te eten, maar de prooi ontsnapt. Maar hier lijkt het of de hagedis is opgegeten en de staart is overgebleven. Nu hopen dat het lichaam aangroeit.

A l’ombre du clocher

IMG_0665

Vanaf de kust rijden we het binnenland in. Een smalle langgerekte weg, die langzaam omhoog klimt en bochtiger wordt. Na een kilometer of tien, zien we het dorpje liggen. De woorden galmen door mijn hoofd. Het appartement ligt onder de schaduw van de klokkentoren. Nachten daarvoor heb ik al gedroomd geen oog dicht te doen, elk kwartier, elk half uur het dreunen van de klokken.

Al soezend brengt het me terug naar Eindhoven. Zondagochtend, op de fiets naar de Maranathakerk. Kind achter op, als we op tijd zijn, mag Roel de klokken luiden, nog even doorfietsen. De koster staat al klaar, Roel springt van de fiets en rent mee naar de klokkentoren. Een paar seconden later galmen de klanken van de klokken over het ‘Drentse dorp’. Oorverdovend wordt de stilte verbroken en komen de mensen uit hun huizen.

Nu staan we in het dorp, Calenzana (Corsica) onder de toren. Op een steenworp Chambres d’Hôtes: ‘ A l’Ombre du Clocher’. Heel iel en bescheiden slaat de kleine klok 11 keer. Hmmmm, het is de vraag of dit geluid ooit mensen naar de kerk zal trekken. Slapen zal wel gaan lukken.

Verwachtingen

image

Het mooie van vakantie is dat ik even de tijd neem om na te denken over mijn situatie nu en in de toekomst. Hoe gaan de weken er na de vakantie uitzien? Hoe worden ze gevuld of kan ik ze vullen? Het doel weet ik wel, maar de weg ernaar toe is onduidelijk.

Over de weg heb ik verwachtingen. In die verwachtingen probeer ik mijn onzekere situatie overzichtelijk te maken, het kan me houvast geven.

Elke verwachting kan extra fijn zijn als het uitkomt of nog beter wordt dan ik had gedacht. Het kan me ook teleurstelling geven, verwachtingen komen nu eenmaal niet allemaal uit.

Wat zou het mooi zijn om dit los te laten en af te wachten wat er gebeurt, zou het doel dat ik voor ogen heb ook op die manier gehaald kunnen worden?

Laat ik voor nu, maar eens blijven in het ‘nu’ en geen verwachting hebben over de periode na de vakantie. Met meer vertrouwen leven zonder verwachting.