De zon staat op het hoogste punt. Het is lang niet meer zo warm geweest. Vanaf de helling waar we stelling hebben genomen kunnen we de vallei overzien. 

Onderweg hier naar toe zijn we weinig ruiters tegengekomen. Af en toe heb ik het idee gehad dat we in de gaten gehouden werden. Schaduwen die plots verdwenen achter rotspartijen, een witte veer? 

Op eenzame hoogte zweven rode wouwen in cirkels langs de broeierige hellingen. Het is heiig. Al het vocht van de laatste weken ontsnapt uit de bodem. 

In de vallei zien we de haciënda liggen. Bebouwingen liggen in carré vorm en creëren in het midden een zanderig vierkant. Bloeiende oleanderstruiken dicht tegen de muren. 

Vanuit onze saloon hebben we goed zicht. De saloon heeft het uiterlijk van cafe Voltaire in Den Bosch. Bij elkaar geraapt meubilair, tafels gemaakt van oude houten deur panelen. 

De saloon eigenaresse brengt ons gefrituurde courgette beignets en zet de hond regelmatig buiten in de schaduw, waar de paarden kunnen drinken. 
 
Het blijft rustig op de hellingen en de haciënda. Geen mens of dier te zien. Tijd voor ons om ons ijzeren ros weer op te zoeken en beneden aan de kust nog een heerlijke ijscoup te eten.