Menigmaal vermaak ik me met mijn onrustige vrienden in het café en luister naar hun fantastische verhalen over de aanschaf van een motor en de wind in hun haren als ze op een getemd ijzeren paard over de Nederlandse dijken rijden. Even niemand om je heen, absolute vrijheid.
En in november is het moment daar. Ik sta voor de keuze waar veel mannen van mijn leeftijd voor staan. Een 180 graden verandering in mijn leven, een innerlijk gevoel dat rond je vijftigste levensjaar hardnekkig de kop op steekt. Het moment van de irrationele beslissing. Natuurlijk had ik ook een motor kunnen kopen, mijn tentje achterop kunnen knopen en over de kunstmatig aangelegde grondlichamen kunnen gaan reizen, weg van alle verantwoordelijkheden. Vrijheid, heerlijk alleen.
Maar ik koos voor een moestuin. Een tuin op een volkstuinencomplex, ze bestaan echt nog, waar ik de wind door mijn haren kan laten gaan en heerlijk alleen kan zijn.
Nu is een moestuin in november niet echt een aanrader voor mensen die te maken krijgen met zo’n belangrijk keuze in hun leven. En alleen zijn is er ook niet helemaal bij. In het najaar beginnen met een tuin is namelijk een oefening in geduld, wetende dat er straks iets moet gebeuren, maar dat je nu nog niets kunt doen. De eerste zaadjes kunnen pas in februari – maart de grond in. Zelfs het onkruid wil nu nog niet groeien.
Terwijl de koude noorderwind door mijn haren blaast, kan ik nog net de tuin schoffelen en bedekken met een dikke laag champost. Binnen de kortste keren heb ik drie vaklui en een roodborstje om me heen staan, die me niet alleen raad geven, maar ook meehelpen om een aantal appelbomen en een rode bessenstruik voor de winterperiode in de grond te krijgen en bij het verwijderen van de omhoog gespitte zaden van het voorheen diep verborgen onkruid.
Het voordeel van doorgewinterde tuinmannen is dat ze de kennis, de handigheid van vakmannen en warme kachels in hun schuurtjes hebben. En het voordeel van zo’n rood gekleurd borstje is, dat ik ertegen kan praten zonder dat er teruggesproken wordt. Het blijft me aankijken en rustig om me heen hippen.
Mijn eerste adviezen kreeg ik toen een dunne laag sneeuw de tuin bedekte. Het is verdraaide handig om de tuin af te sluiten voor hongerige konijnen. Een lage afscheiding zou daarvoor afdoende zijn. Ik wist op dat moment nog niet met welk materiaal ik dit zou gaan aanpakken, maar wist wel hoe ik het zou gaan financieren. Om met de woorden van Donald te spreken: “Ik zal een afscheiding bouwen en niemand bouwt een afscheiding beter dan ik, geloof me en ik bouw hem erg goedkoop. Ik bouw een grote, grote afscheiding tussen onze tuinen en ik zal ervoor zorgen dat de buurman het gaat betalen. Let op mijn woorden.”
Ik heb al snel begrepen dat je een volkstuin niet begint voor je rust. Het is hard werken en er is altijd iemand om je heen. Dus mocht je ooit het moment van de midlifecrisis bereiken, weet dan dat een moestuin op een volkstuinen complex niet alleen een gevoel van vrijheid oplevert en een onstuimige wind die je haren alle kanten op blaast, maar ook nieuwe vrienden die de weg die je bent ingeslagen vrolijk maken.