In de Volkskrant van zaterdag 29 november staat op de voorpagina ‘We slapen te weinig.’
Dat vind ik toevallig. Afgelopen week was voor mij een experimentele zeven dagen zonder televisie.
We slapen steeds minder. Beeldschermen houden ons wakker, ‘ zegt het artikel.
Van de 7 nachten heb ik er afgelopen week drie kunnen doorslapen. Toch voel ik me uitgerust.

Daarnaast heb ik het gevoel dat ik de afgelopen week niets gemist heb.

Ik heb wel de voorpagina’s van de Volkskrant bijgehouden. En weet dan ook dat Frankrijk is ontsnapt aan een EU boete, dat Turkije voor bewindsman Asscher een geliefde vijand is, dat er een Fergusonnese volkswoede kan ontstaan als mensen vinden dat er geen eerlijk recht wordt gesproken, dat de universitaire promotiefabrieken, door onder andere onze Diederik, haar langste tijd hebben gehad en dat de Amerikaanse minister van defensie Chuck Hagel na twee jaar is afgetreden.

Ik denk dat ik ook wel zonder die informatie kan leven.

Zou een weekje zonder prikkels van alle beeldschermen het slaapvermogen nog verder gaan verbeteren? Even wachten tot de kerstvakantie, dan gaan laptop en mobiele devices uit. Heerlijk, ik kan niet wachten.

Ik zit zomaar op een donderdagmiddag in een stadspark in Den Bosch. Een groot grasveld met in het midden een boom. Een wandelpad er netjes omheen en bankjes die uitkijken op het gras. Haast onopvallend staan oude – en nieuwe hoge gebouwen om de tuin heen. De nieuwe in dezelfde kleur steen als de oude. Drie kleine fonteintjes waar continue een klein straaltje water uitkomt en oude lantaarnpalen die, als ik hier maar lang genoeg zit, de sfeer vast nog romantischer maken.
In de verte hoor ik een kindje spelen in de speeltuin. Er loopt een vrouw langs. Dat kan ik horen omdat ze in een mobieltje en in de omgeving aan het praten is.
In de tuin is het verder stil. Iets verderop nemen twee verliefde mensen een bankje in bezit, die hoor je de komende tijd niet. Er loopt een hardloopster langs hoor ik aan de voetstappen buiten de tuin.
Een paar straten verderop is de Uilenburg. Een plek waar de terrasjes met dit weer vol zitten, waar de stilte die ik nu ervaar mijlenver weg is.
Nog even mijn ogen dicht, nog even luisteren naar de vogels, de wind in de bomen en dan op naar het drukke stadscentrum.

“Iedereen kan het”, zei hij gisteren.
Net terug van twee stedentrips, val ik in een interview met René Gude, de denker des vaderlands. “Sterven is doodeenvoudig”.
Misschien heeft hij wel gelijk en bepaal je zelf of het een makkelijke weg wordt naar de dood. Hij vergelijkt zijn leven met een speedboot. Je hebt een doel, je weet waar je wilt zijn en in volle vaart ben je onderweg. Dan komt opeens het bericht. Je gaat dood. Het duurt nog even, maar je gaat dood. De speedboot verandert in een ouderwetse roeiboot. Met je rug naar de toekomst, in een traag tempo, kijk je achteruit naar jouw verleden.

Afgelopen weekend was ik in Parijs. En wat is er dan romantischer dan een bezoek aan de catacomben met de schedels en botten van zo’n 6 miljoenen Parijsenaars. Tussen hen zijn er zeker geweest die hun dood hebben zien aankomen, die een besluit hebben kunnen nemen hoe ze ermee wilden omgaan. Al lopend in die ondergrondse gangen en kijkend naar al die schedels en botten, komt het verdriet in me naar bovenkomt.

De emotie die er echt toe doet, komt vanzelf.

Het lukt weer. Ik ben helemaal blij. Drie keer in de week trek ik mijn hardloopschoenen aan en maak een rondje door de wijk. Vandaag loop ik naar een groot grasveld. Het gras is nog nat in de vroege ochtend zon. Met een verende tred loop ik mijn minuten hard, genietend van de warme zonnestralen en de schaduw van de bomen.

Op de terugweg stop ik wat eerder met hard lopen en wandel de laatste minuten naar huis.
Bij de eerste stap hoor ik het al, een piepend geluid. Als mijn rechterschoen, om precies te zijn, de hak van mijn rechterschoen de grond raakt. Ik stamp een aantal keren hard op de grond. Het pasgemaaide, aan mijn schoenen vastgeplakte, gras vliegt in het rond. Maar het piepje blijft. Na een aantal meter besluit ik toch maar eens onder de schoen te kijken. Misschien is het een klein steentje die zich vastgebeten heeft in de zool van mijn schoen? Niets te zien dan alleen nog wat restjes gras.

Een eindje verderop staan tuinmannen te werken, hun radio schreeuwt popmuziek de wereld in. Als ik er langsloop, merk ik dat ik op maat van de muziek, mijn stappen kan zetten, het piepje ondersteunt het ritme van het liedje.

Ik ben bijna thuis. Ik hoor een auto claxonneren en juist op dat moment verspringt het piepje naar mijn linkerschoen. Hoe ik mijn voeten ook neerzet het piepje rechts is weg en links overduidelijk aanwezig.

Mijn besluit is genomen. Vanaf nu zal ik nooit meer wandelen als ik ga hardlopen.

Vanaf het moment dat ik geboren ben weet ik dat ik mijn hart mag volgen. (Het is de Hebreeuwse betekenis van Lef). Blijkbaar weet ik heel goed wat ik voor mijn geboorte heb afgesproken. Lastig is, dat het niet altijd helder is. Ik moet mijn best doen om me niet te laten afleiden door alles en iedereen. Diep in mijn hart weet ik het wel.

Wat ik te doen heb, mijn hart onderzoeken, mijn talent de ruimte geven zich op zijn eigen manier te ontwikkelen. Er zijn genoeg mensen die me willen adviseren, die er ideeën over hebben. Toch mag ik mijn talent zelf tot bloei brengen.

Daar is Lef voor nodig. Soms tegen de stroom in mijn eigen koers blijven varen. Soms mee buigen met de wind en daarna weer rechtop gaan staan zoals ik dit zelf wil.

Het is mijn ontwikkelingsweg. Het is spannend, mensen kunnen het niet met me eens zijn. Het is mijn weg naar het doel van mijn leven hier op aarde.

Het leven is lang genoeg, als je de tijd goed gebruikt en je leven doelgericht benut (Seneca – De lengte van het leven).

Wat betekent Lef voor jou?