Een zomeravond op Corsica. De warmte van de dag zit nog in mijn lichaam, mijn kleren. Al wandelend nemen we de afslag naar de begraafplaats van het dorp. Een hoge muur sluit de dodenakker af van de weg. Een stalen poort scheidt ons van de uit monumenten opgebouwde akker. De poort gaat knarsend open en sluit geruisloos. Op het dak van een van de huisjes ligt een kat te slapen. Het schemert. Het ene monument nog groter en rijker versierd dan het ander. Levens liggen verscholen in de grond of de graftombes.
Levens die ooit zijn begonnen, waar keuzes zijn gemaakt. Behouden of vernieuwen, stilstaan of groeien.

Ik sta op het punt om mijn leven opnieuw op te bouwen, gebaseerd op wat er nu is, wat ik nu kan. Het afsluiten van een periode en groeien in de situatie waarin ik me nu bevindt. Een stap in het duister, een impulsieve, spontane daad zonder het voordeel van de ervaring.

Zomaar een Frans dorpje.
Zomaar een begraafplaats.
Zomaar zoveel keuzes.

Het mooie van vakantie is dat ik even de tijd neem om na te denken over mijn situatie nu en in de toekomst. Hoe gaan de weken er na de vakantie uitzien? Hoe worden ze gevuld of kan ik ze vullen? Het doel weet ik wel, maar de weg ernaar toe is onduidelijk.

Over de weg heb ik verwachtingen. In die verwachtingen probeer ik mijn onzekere situatie overzichtelijk te maken, het kan me houvast geven.

Elke verwachting kan extra fijn zijn als het uitkomt of nog beter wordt dan ik had gedacht. Het kan me ook teleurstelling geven, verwachtingen komen nu eenmaal niet allemaal uit.

Wat zou het mooi zijn om dit los te laten en af te wachten wat er gebeurt, zou het doel dat ik voor ogen heb ook op die manier gehaald kunnen worden?

Laat ik voor nu, maar eens blijven in het ‘nu’ en geen verwachting hebben over de periode na de vakantie. Met meer vertrouwen leven zonder verwachting.

Waarom heb ik op de dag zelf steeds zo’n moeite om op vakantie te gaan? Van te voren kan ik genieten van de verwachting, de terrasjes, de zon, de warmte, het eten, de rust.
Ik hou van mijn gestructureerde leven, van mijn gezin, mijn familie, mijn werk, mijn vrienden en alles wat ik daarin onderneem. Vakantie brengt me uit dat ritme, uit die structuur. Onbekendheid, niet weten wat er komt, geen controle hebben komt ervoor in de plaats. Ik weet ook niet of hetgeen ik had, straks ook weer daar is. Een vriendin appte: “ga nou maar eens loslaten en vier vakantie”.

Van te voren probeer ik alle scenario’s te beredeneren, te beleven, zo kan er niets gebeuren waar ik niet op voorbereid ben. Eigenlijk bereid ik me op die manier voor op mislukking. Succes zorgt voor verandering, maar is dat wel wat ik wil? Ik hou ervan te weten waar ik aan toe ben, van stabiliteit. Kan ik die handrem onderkennen en uitschakelen? Kan ik openstaan voor instabiliteit, stress en verandering?
(Ja-maar ….. omdenken: Berthold Gunster)