De dikke regen druppels waren op de grond verdampt, de zon liet zich weer zien. Een wandeling kan me de ontspanning geven die ik nu even nodig heb. Ik loop om het ziekenhuis. De plek waar geconstateerd is dat er niets mis is met mijn geheugen. Een opluchting. De geur van de pasgevallen druppels hangt nog boven het wegdek.

In de verte rijdt een oudere man op de fiets. Na verloop van tijd komt hij dichterbij en lijkt hij recht op me af te sturen. Een man die gebrekkig Nederlands spreekt, maar me toch met ‘jongeman’ begroet. Dat doet mijn dag weer helemaal goed. Ondertussen frunnikt hij in de binnenkant van zijn jas. Is op zoek naar woorden en naar een briefje. Uiteindelijk komt het eruit. Hij heeft een mening over ziek zijn en God. Het ziekenhuis zou er niet moeten zijn, geen mens is namelijk meer ziek.

Het foldertje moest ik toch echt een keer doorlezen en de tekst uit, ja, de tekst uit, hmmm. De tekst uit Jesaja 33: “Geen inwoner zegt meer: ik ben ziek”.  Zijn geheugen heeft hem niet in de steek gelaten, de tekst staat er echt. Om dit te vertalen naar het niet nodig hebben van ziekenhuizen vind ik wat ver gaan en daarbij was hij het tweede gedeelte van de zin vergeten. “De hele bevolking is van schuld bevrijd.”