Er zijn momenten in mijn leven dat ik de gok neem. Toch noem ik mezelf geen gokker.

Zo’n 25 jaar geleden ben ik een keer in een casino geweest. Spannend. Een beetje duister. De mensen die er rondlopen. Een sfeer die afwijkt van mijn gewone leven. De keuze hoeveel ik wil verliezen of winnen, welk risico loop ik. Ik won 25 gulden, ben gelijk gestopt en uit blijdschap, heb ik dat bedrag daarna wel 10x uitgegeven.

De postcodeloterij, wel of niet aan mee doen. Het risico dat de hele straat miljonair is en ik niet. De kans is wel heel klein. De Staatsloterij. Het kost me geld, niemand weet dit, lekker anoniem.

Mijn baan opzeggen en in een heel andere richting gaan werken. Risico van onzekerheid door een proefperiode, collega’s kwijtraken en weer nieuwe contacten opdoen.

Een dieet gaan volgen of toch medicijnen blijven slikken. Komt de ziekte terug of krijgt mijn lichaam het zelf voor elkaar? Het risico wordt beperkt door de specialisten die me helpen en blijven controleren.
Niemand weet of de gok die ik neem het gewenste resultaat gaat opleveren. Iedereen zal er een andere mening over hebben. Iedereen heeft andere normen. Het besluit neem ik zelf, het risico draag ik zelf.

Dit jaar heb ik besloten om niet mee te doen aan de Tour toto en WK voetbal pool. Sommige gokjes gaan zelfs mij te ver.