Een korte reflexie over vriendschap, liefde en emoties.

Ik voel de vriendschap diep in mijn hart voor vrienden die zijn overleden en van wie ik afscheid heb moeten nemen. Ze mogen weten dat ik ze naast me voel, als ik ’s nachts op straat wil vergeten en wat er in m’n ogen staat geschreven, ze mogen het weten.

(Stef Bos – Door de wind)

Vriendschap een rare mix?
Vriendschap is voor mij een rare mix van liefde en afstoting. Van angst om het niet goed te doen, tot de muze, inspiratiebron waarin liefde en euforie het winnen.
Mijn jeugd heeft daar zeker aan bijdrage, door kleur te geven aan die inhoud van vriendschap.
Zoals twee van mijn vrienden die het ene moment met elkaar konden spelen en het volgende moment achter elkaar aan zaten als kat en muis. Voor mij een verwarrende mix van emoties.
Of die momenten waarop ik, om mezelf geliefd te voelen, de bevestiging van een ander nodig had, anders sloop de angst er in dat ik niet mee telde, er niet toe deed en de liefde niet kreeg.

Is vriendschap voor altijd?
Hoor je bij elkaar te blijven ongeacht wat er gebeurt of mag je elkaar ook loslaten? Bij de dood komt het moment van loslaten vanzelf, het moet wel, dat lijkt een natuurlijke grens. Diep in mijn hart blijft het gevoel van liefde wel aanwezig.

Bij het leven is viendschap voor mij, mijn best doen om te overleven in een woud van emoties, een balans vinden tussen mijn eigen veilige anker, de kracht van de Liefde en aan de andere kant het ego, de boosheid, het verdriet, het niet gehoord worden (de prikkel vanuit mijn jeugd).

Mijn manier van communiceren is vast ook een onderdeel van vriendschap, lukt het me om mijn woorden en emoties in vruchtbare aarde te laten vallen?
Soms lukt het om de balans naar de positieve kant te laten uitslaan, dan kom ik uit een donkere periode, een periode van negatieve gedachten en ga weer door, dan lukt het om het gekrengde ego stil te krijgen en de Liefde te laten overwinnen.
Maar soms is het evenwicht niet meer terug te krijgen en dan is er het afscheid, waardoor er ruimte komt om verder te leven, te ademen.

Op die balansmomenten sta ik op de grens van vroeger en later. Voor me een ruimte die ik nog niet ken en achter me alles wat ik achter moet laten. Dan sta ik daar met niets meer, dan alleen wie ik ben.

(Stef Bos – Ruïnes en spoken)

Emigreren blijkt een moment in mijn leven te zijn van opnieuw balans zoeken in vroeger en later.
Wat doe ik, kijk ik vooruit of achteruit? Kan ik mensen meenemen, dicht bij me houden? Willen mensen met me mee of is de afstand een te grote drempel?
De ene keer is de wederzijdse band zo sterk, dat de ander er altijd is bij mijn schreeuw om hulp, als de angst te groot wordt om alleen te dragen.
Soms vraag ik te veel van een ander en wordt de sterke band verbroken omdat het antwoord niet meer op te brengen is.
Vriendschap is voor mij daarom ook loslaten vanuit Liefde, waardoor ik verder kan groeien en de liefde die ik voel door te kunnen geven aan de ander die op mijn pad komt.

Mijn liefde en vriendschap voor Linda is groter en sterker dan de vriendschap met een vriend. In onze liefde heb ik het vertrouwen om samen stil te staan op grensmomenten en voorzichtig een stap te zetten in het onzekere. Een stap die ik zet vanuit Liefde voor de ander en mezelf.

En ja, af en toe kijk ik achterom.
Dan zie ik naast verdriet om het afscheid van een vriend, ook al die mooie momenten waar ik met liefde aan terugdenk.