Vanaf de kust rijden we het binnenland in. Een smalle langgerekte weg, die langzaam omhoog klimt en bochtiger wordt. Na een kilometer of tien, zien we het dorpje liggen. De woorden galmen door mijn hoofd. Het appartement ligt onder de schaduw van de klokkentoren. Nachten daarvoor heb ik al gedroomd geen oog dicht te doen, elk kwartier, elk half uur het dreunen van de klokken.

Al soezend brengt het me terug naar Eindhoven. Zondagochtend, op de fiets naar de Maranathakerk. Kind achter op, als we op tijd zijn, mag Roel de klokken luiden, nog even doorfietsen. De koster staat al klaar, Roel springt van de fiets en rent mee naar de klokkentoren. Een paar seconden later galmen de klanken van de klokken over het ‘Drentse dorp’. Oorverdovend wordt de stilte verbroken en komen de mensen uit hun huizen.

Nu staan we in het dorp, Calenzana (Corsica) onder de toren. Op een steenworp Chambres d’Hôtes: ‘ A l’Ombre du Clocher’. Heel iel en bescheiden slaat de kleine klok 11 keer. Hmmmm, het is de vraag of dit geluid ooit mensen naar de kerk zal trekken. Slapen zal wel gaan lukken.