Maandelijks archief: juni 2014

Corsica 2014, Dieren, Non-fictie

Zwaar leven

IMG_0687

Tja en dan denk ik, dat ik een zwaar leven heb. Na deze vakantie op Corsica zal ik daar echt anders over denken.

Iedere ochtend worden we begroet door twee honden van een Chambre d’Hôtes. Tijdens het buiten ontbijt, met stokbrood, zelfgemaakte verschillende soorten jam, koffie, jus d’orange, koekjes, yoghurt met zelfgemaakte cruesli, worden we ook nog verwelkomt door de licht grijze poes. De enige die door de honden op het terrein wordt geduld.

IMG_0688

Als we dan het ontbijt met heel veel moeite op hebben, want de avond daarvoor hebben we natuurlijk heerlijk gegeten, assiette de charcuterie, zwijnen vlees, kaasplankje, koffie en natuurlijk de Corsicaanse wijn, begint de dag dan echt voor ons, de honden en de poes.

Het wordt steeds warmer en eigenlijk kost het heel veel moeite om de dag aan het zwembad door te komen.

IMG_0689

Corsica 2014, Dieren, Fictie

Arendsoog

image

De zon staat op het hoogste punt. Het is lang niet meer zo warm geweest. Vanaf de helling waar we stelling hebben genomen kunnen we de vallei overzien. 

Onderweg hier naar toe zijn we weinig ruiters tegengekomen. Af en toe heb ik het idee gehad dat we in de gaten gehouden werden. Schaduwen die plots verdwenen achter rotspartijen, een witte veer? 

Op eenzame hoogte zweven rode wouwen in cirkels langs de broeierige hellingen. Het is heiig. Al het vocht van de laatste weken ontsnapt uit de bodem. 

In de vallei zien we de haciënda liggen. Bebouwingen liggen in carré vorm en creëren in het midden een zanderig vierkant. Bloeiende oleanderstruiken dicht tegen de muren. 

Vanuit onze saloon hebben we goed zicht. De saloon heeft het uiterlijk van cafe Voltaire in Den Bosch. Bij elkaar geraapt meubilair, tafels gemaakt van oude houten deur panelen. 

De saloon eigenaresse brengt ons gefrituurde courgette beignets en zet de hond regelmatig buiten in de schaduw, waar de paarden kunnen drinken. 
 
Het blijft rustig op de hellingen en de haciënda. Geen mens of dier te zien. Tijd voor ons om ons ijzeren ros weer op te zoeken en beneden aan de kust nog een heerlijke ijscoup te eten.

Corsica 2014, Herseninfarct revalidatie, Non-fictie, Zomer 2015

Zomaar een nieuw leven

IMG_0681

Een zomeravond op Corsica. De warmte van de dag zit nog in mijn lichaam, mijn kleren. Al wandelend nemen we de afslag naar de begraafplaats van het dorp. Een hoge muur sluit de dodenakker af van de weg. Een stalen poort scheidt ons van de uit monumenten opgebouwde akker. De poort gaat knarsend open en sluit geruisloos. Op het dak van een van de huisjes ligt een kat te slapen. Het schemert. Het ene monument nog groter en rijker versierd dan het ander. Levens liggen verscholen in de grond of de graftombes.
Levens die ooit zijn begonnen, waar keuzes zijn gemaakt. Behouden of vernieuwen, stilstaan of groeien.

Ik sta op het punt om mijn leven opnieuw op te bouwen, gebaseerd op wat er nu is, wat ik nu kan. Het afsluiten van een periode en groeien in de situatie waarin ik me nu bevindt. Een stap in het duister, een impulsieve, spontane daad zonder het voordeel van de ervaring.

Zomaar een Frans dorpje.
Zomaar een begraafplaats.
Zomaar zoveel keuzes.

Corsica 2014, Herseninfarct revalidatie, Liefde, Non-fictie

Genieten van het gevoel

IMG_0676

Het is vandaag weer warm. De honden in de schaduw en de katten, die getolereerd worden, liggen er vlak naast. Het dorpje ademt een oase van rust. Gedempte geluiden, muziek uit een cafe iets verderop. De deur van de kerk staat open. Koel en de oase strekt zich hier verder uit. Zittend in de bank, neem ik rustig het geluid, de geur en de kleuren in me op.

Het doet me terugdenken aan Portugal, Lissabon. Na een vlieg – en busreis, worden we in de warmte rondgeleid in de stad en uiteindelijk ook in een kerk. De menigte maakt een ronde door de kerk, de gids vertelt uitbundig over de kunstschatten.
Ik zit. Luister, kijk en ruik. Geniet van mijn gevoel.
(Een droomstaat, die altijd meer rijkdommen prijsgeeft dan de alledaagse, handelende staat van zijn. Susan Smit – Gisele pag. 22)

Corsica 2014, Fictie

Schitterend ongeluk

image

Gisteravond lag het er nog niet. Bijna boven aan de trap. Grijsgroen van kleur. Een patroon is zichtbaar. Uiterst dun aan de ene kant. Rond en wat dikker aan de andere kant. Een stukje van de staart van een prehistorisch uitziend dier. 

Wat is hier vannacht gebeurd? Een normale aanval van het roofdier en zijn prooi. De staart breekt af. Tussen de staartwervels zit een stukje kraakbeen dat vrij makkelijk doorbreekt. Het roofdier heeft weliswaar iets te eten, maar de prooi ontsnapt. Maar hier lijkt het of de hagedis is opgegeten en de staart is overgebleven. Nu hopen dat het lichaam aangroeit.

Corsica 2014, Non-fictie

A l’ombre du clocher

IMG_0665

Vanaf de kust rijden we het binnenland in. Een smalle langgerekte weg, die langzaam omhoog klimt en bochtiger wordt. Na een kilometer of tien, zien we het dorpje liggen. De woorden galmen door mijn hoofd. Het appartement ligt onder de schaduw van de klokkentoren. Nachten daarvoor heb ik al gedroomd geen oog dicht te doen, elk kwartier, elk half uur het dreunen van de klokken.

Al soezend brengt het me terug naar Eindhoven. Zondagochtend, op de fiets naar de Maranathakerk. Kind achter op, als we op tijd zijn, mag Roel de klokken luiden, nog even doorfietsen. De koster staat al klaar, Roel springt van de fiets en rent mee naar de klokkentoren. Een paar seconden later galmen de klanken van de klokken over het ‘Drentse dorp’. Oorverdovend wordt de stilte verbroken en komen de mensen uit hun huizen.

Nu staan we in het dorp, Calenzana (Corsica) onder de toren. Op een steenworp Chambres d’Hôtes: ‘ A l’Ombre du Clocher’. Heel iel en bescheiden slaat de kleine klok 11 keer. Hmmmm, het is de vraag of dit geluid ooit mensen naar de kerk zal trekken. Slapen zal wel gaan lukken.

Corsica 2014, Herseninfarct revalidatie, Non-fictie, Zomer 2015

Verwachtingen

image

Het mooie van vakantie is dat ik even de tijd neem om na te denken over mijn situatie nu en in de toekomst. Hoe gaan de weken er na de vakantie uitzien? Hoe worden ze gevuld of kan ik ze vullen? Het doel weet ik wel, maar de weg ernaar toe is onduidelijk.

Over de weg heb ik verwachtingen. In die verwachtingen probeer ik mijn onzekere situatie overzichtelijk te maken, het kan me houvast geven.

Elke verwachting kan extra fijn zijn als het uitkomt of nog beter wordt dan ik had gedacht. Het kan me ook teleurstelling geven, verwachtingen komen nu eenmaal niet allemaal uit.

Wat zou het mooi zijn om dit los te laten en af te wachten wat er gebeurt, zou het doel dat ik voor ogen heb ook op die manier gehaald kunnen worden?

Laat ik voor nu, maar eens blijven in het ‘nu’ en geen verwachting hebben over de periode na de vakantie. Met meer vertrouwen leven zonder verwachting.

Corsica 2014, Fictie

Oudere vrouw

Op het strand van Algajola op Corsica loopt ze. Een oudere vrouw, een ferme wandelstok om haar heup te ontlasten. In het mulle zand lijkt ze soms om te vallen, maar met een snelle zwaai van haar stok, hervindt ze haar evenwicht.

Daar staat ze te kijken, over de zee, haar voeten in de branding. Opnieuw zwaait haar stok vervaarlijk in de lucht. Het moment komt naderbij dat ze, zoals Mozes, met de stok op het water slaat en de zee zich splijt. Wanden van water ontstaan en ze loopt over de bodem naar het vaste land van Frankrijk. Vooruit naar haar bevrijding, haar werkelijkheid.

Met een boog vliegt de stok over haar hoofd. Landt op het strand. Ze zet een paar stappen en haar lichaam wordt een met het water. Met een bevrijdende slag zwemt ze weg.

Corsica 2014, Dieren, Non-fictie

Murene

IMG_0655

Een zomerse avond. De zon wrijft zachtjes de laatste warmte van de dag in je huid. We nemen ons eten en drinken mee naar de rotsen in de branding van de Middelandse zee. 

Langzaam, in steeds hetzelfde ritme duwt de zee vers water in de lagune. Zee-egels, anemonen, kleine visjes. Een rijk biotoop aan onze voeten. Een kalme waarheid, onverstoord door mensen, onverstoord door de ruwheid van het leven. 

Van onder een rots speurt een bruin, geel gestreept dier rustig zijn omgeving af. Op zoek naar een prooi. Het ziet niet veel, het wacht tot het voedsel vlakbij komt en hapt dan toe. Een klein kopje boven een verder dik, slangachtig lijf. 

De zon zakt tegen de zee aan, wordt opgevangen door de donkere horizon. Een avond om te genieten van het leven.

Corsica 2014, Dieren, Liefde, Non-fictie, Sterven

Jonathan

Het was nog vroeg, langzaam sloop het schip over de rustige zee. We waren halverwege, nog 2 uur te gaan. In de patrijspoort aan bakboord zag ik plots 2 meeuwen verschijnen. Ongeveer 300 meter van het schip, afstanden zijn moeilijk te schatten. Ze gaan iets sneller. Heel langzaam zie ik ze achter elkaar heel laag over het water scheren. Onderweg, waarheen? De voorste is het sterkst. Plots schiet hij omhoog, duikt achter de ander naar beneden en sluit weer aan. Van korte duur, per slot is hij de sterkste en neemt over door er omheen te vliegen. Soms worden ze opgegeten door de golven en een tel later zie ik ze weer. We varen te langzaam. De meeuwen halen ons in en verdwijnen.

Oma is overleden. In Kijkduin is de begrafenis. Natuurlijk zijn we te vroeg bij de aula. Buiten, voor de deur wacht een geweldig grote zeemeeuw. Met een soevereine blik kijkt hij ons aan. Als we dichterbij komen, stijgt hij sierlijk op, draait een ronde en verdwijnt over de bomen. In de dienst vertelt de voorganger het verhaal van Jonathan, de zeemeeuw, die zijn meeuwenleven te beperkt vindt. Jonathan Livingston streeft naar iets hogers – ook letterlijk, door zo hoog en zo elegant en zo snel mogelijk te vliegen.
Oma had dit uitgekozen.

Daar midden op zee zie ik ze ineens weer. Ze hebben 2 andere meeuwen ontmoet. Ik zie ze tegen elkaar op vliegen, om elkaar heen draaien, hoger en hoger, tot ze rechts uit de poort verdwijnen.