Al weken zit ik elke donderdag te broeden op een letterrijm op het terras van tante Truus. Niet dat dit terras zo bijzonder is. Gewoon een rechthoekige ruimte voor het café met aan de linkerkant een windscherm waar ik, als ik mijn vaasje probeer te ledigen, door het glazen beschot de langslopende medemens kan observeren.

En elke donderdag, klokslag 11.00 uur, verschijnt daar eerst Brigitte Bardot. Ze is het niet echt, alhoewel ze een jongere tweelingzus zou kunnen zijn. D’r blonde haar, de dikke volle lippen, haar enorme boezem gestoken in een strak truitje, een smallere taille dan waar tante Truus ooit van heeft durven dromen en benen. Benen die beginnen net boven haar voeten en eindigen in haar bekken. Dat laatste kan ik niet zien, aangezien er een vrij kort rokje overheen getrokken is. Ze wordt gevolgd door een druk pratend bezig baasje met een brede hoed op zijn kanis. Het moeten haast wel een wethouder en zijn secretaresse zijn onderweg van het stadhuis naar de Bartenbrug. Iedere wethouder heeft wel één belangrijk dossier. Iedere stad heeft wel een eigen Bartenbrug.
Vanmorgen heb ik ze uitgenodigd aan mijn tafeltje. Voor een diepte onderzoek. Na het aanschuiven van twee extra stoelen, ik heb zelf aan één stoel genoeg, kom ik er al snel achter dat de hele kwestie nogal moeilijk ligt bij de houder van de wet.
‘Ik trek op een zaterdagochtend de voordeur van mijn bescheiden woning dicht en loop naar de binnenstad,’ zo vertelt hij me.
‘Zo eens in de tijd is het goed om je gezicht te laten zien en hoe kan ik beter in contact komen met mijn kiezers dan lopend in de binnenstad. Onderweg naar de stad, passeer ik de nu wel bekende Bartenbrug en zag uit mijn ooghoeken enkele haarscheurtjes.’
De bolle boos vertelt me verder, dat hij amper: ‘Tijd voor actie’ had uitgeroepen of er was al een nieuwe brug gebouwd. Samen met zijn lieftallige secretaresse, die met het blote billen gezicht is hij daarna gaan kijken en zag tot zijn schrik dat de nieuwe constructie enorm gespannen in elkaar zat. Onze Beauty en haar Beast waren miljoenen euro’s en een brug kwijt.
Ze heeft haar hoge hakken schoenen uitgetrokken en ik zie dat haar been aan de onderkant eindigt in een goed ontwikkelde voet.
Ik heb niet veel verstand van het bouwen van bruggen, gelukkig wel van vragen stellen.
Ik breng het gesprek op het ondertussen neergezette rode wijntje. Natuurlijk is Truus haar wijn niet een echte grand cru uit de Dordogne, maar met onze Brigitte zit ik al snel te praten over het klaar maken van eten met vloeibare Bak en Braad. Niet dat zij met haar veel te lange gelakte nagels ooit een geblust biefstukje heeft gebakken, maar ze had het hem wel eens zien doen in het door de bezige bij gehuurde Bed and Breakfast, terwijl Bambi het betere bed aan het uitproberen was.
Ondertussen ben ik afgeleid door haar rechterbeen. Deze heeft ze over haar linkerbeen gelegd. Ik heb de neiging om met mijn vingers te voelen of het een huidkleurige panty is.
‘….. dat was echt een lastig dossier. Die belangrijke brandwachtcommandant is bij die brand omgekomen en ik werd er verantwoordelijk voor …..’
Blijkbaar mis ik een stuk van het verhaal van de wollige wethouder. Het valt ook niet mee mijn aandacht op hem gericht te houden.
‘ …….. en natuurlijk begrijp ik dat een belangrijk bruggendossier een reden voor ontslag is, maar vreemdgaan en betrapt worden door de boze buurman van het Bed and Breakfast, was waarschijnlijk wel de laatste druppel.’
Ze lopen sindsdien al weken heen en weer tussen stadhuis en Bartenbrug, totdat ze accepteren dat ze echt ontslagen zijn. Het einde van alle wethouders en hun Bambi met zulke belangrijke dossiers.
Hierbij wil ik aantekenen dat Bambi geen alliteratie is, maar gewoon een lief klein witstaarthertje.

Bij het oprijden van de oprit zag Floris de buurman al naar buiten komen. Door de voorruit zag hij dat de lippen van de man zeer snel bewogen.
‘Als je dat maar weet, weg met die auto hier!’ Het gebral van de buurman drong door de smalle opening van het portier. ‘Vooruit wegwezen hier, dit is mijn oprit!’
‘Goedemiddag buurman, ik moet eventjes de auto uitladen en dan zet ik mijn auto op een parkeerstrook.’
‘Niks ervan. Moet je nu eens zien, je bent door mijn bloemenperk gereden.’
Floris stapte uit en deed de kofferbak op.
‘Moet je eens kijken wat een mooie tafel ik nu weer op de kop heb getik.’ Floris wees in de kofferbak. ‘Kijk dan buurman. Misschien kan je wel even helpen om hem naar binnen te dragen?’
‘Dat God je door de bliksem mag treffen, weg met die auto, van mijn erf af!’
Floris tilde de tafel met moeite op en droeg hem naar de achterkant van het huis.
‘Als je hem niet binnen 5 minuten weg hebt gehaald, bel ik de politie.’
Floris trok de achterdeur zich dicht, keek om en hoorde de buurman nog schreeuwen,
‘Ik, ik ….. of ik schop er een deuk in. Of ….’
 
‘Jij doet helemaal niets.’ Floris was via de voordeur naar buiten gekomen en stond nu achter de buurman.
‘Je moet er gewoon eens mee kappen man! Dat gezeur altijd. Je gebruikt je oprit nooit. Je rijdt never nooit niet in die auto van je. Wat is het probleem?’
‘Dat gaat je geen bliksem aan. Het is mijn oprit!’
‘Volgens mij zegt jouw god dat je jouw naaste moet helpen, nou doe dat dan.’
‘Grote Godslasteraar! Het gaat je niks aan, atheïst. De catechismus zegt het al, jij bent geneigd God en je naaste te haten. Je bent geen vredesstichter maar een oorlog uitlokker.’
‘Zo, toe maar. Nu ben ik al diegene die verantwoordelijk is voor de oorlogen in de wereld. Je gaat wel heel ver buurman.’
 
Bij het dichtslaan van de kofferbak zag Floris de buurman staan met gebalde vuisten en trillende lippen. Wie weet was hij toch iets te ver gegaan? Het valt ook niet mee om te leven in deze Godsvruchtige buurt.
 
‘Weet je wat, ik zal je straks wat geld geven voor nieuwe plantjes. Sorry, dat ik daar overheen ben gereden.’
‘Achteruit met die auto, ik hoef je smerige geld niet en waag het niet nog één keer mijn oprit op te rijden.’
 
Floris reed de auto achteruit de straat weer in. Hij voelde de wagen aan de rechterkant iets naar beneden zakken en weer omhoog komen. En zag de buurman in zijn gezicht kleuren van over de rooie rood, naar diep paars.

“Kinderartsen waarschuwen voor gevaar knoopcelbatterij” staat er deze week met grote letters op nu.nl. In het artikel wordt gemeld dat kinderartsen steeds vaker kinderen te zien krijgen die dit soort batterijen inslikken en door de chemicaliën uit die kleine accu’s beschadigingen krijgen aan de slokdarm. 

Ik weet dat die batterijen nog véél meer beschadigen. Ik ben geen wetenschapper. Ik ben een kundige, ja zelfs een ervaringsdeskundige. Mijn buddy, Jochem, heeft me aangeraden om het onderwerp breder in de maatschappij te zetten. ‘Dat is goed voor jouw afkickproces,’ zegt hij en ‘je wordt er echt nog rustiger van.’ Jochem kan het weten, meneer Myjer is de rust ‘himself’.

Om het uit te leggen moet ik je meenemen naar mijn jeugdperiode. Daar is het al misgegaan. Ik zie mijn vader nog in de avond, want overdag werd er in die tijd gewerkt, zijn nieuwste horloge van zijn pols nemen. Met een kleine schroevendraaier en een ingespannen gezicht werd de deksel verwijderd en een heel klein plat batterijtje uit zijn houder gewipt. Gewipt zeg ik, want op hetzelfde moment was het kleine accuutje met een grote boog de kamer ingeschoten. Ik heb het nooit aan mijn ouders vertelt, maar zo’n kleine glimmende knoopcelbatterij stopte ik in die tijd graag in mijn mond. De dagen zijn daarna nooit meer geworden zoals vroeger. Ik stuiterde van de dageraad tot de avondstond. Steeds alert op rondslingerende knoopcellen.
Naar mate ik ouder werd, werd het steeds makkelijker om ’te scoren’. Bouwmarkten verkochten de verschillende soorten kleine batterijen met kwantum korting.
Vol bewondering en volkomen gebiologeerd keek ik dagenlang naar televisie commercials over konijntjes die heel irritant steeds maar op trommels bleven slaan, terwijl hun vriendjes al lang geen energie meer hadden.

Achteraf, alle feiten op een rijtje zettend, begrijp ik waarom ik zo druk was. 
Sinds een paar jaar ben ik afgekickt, met dank aan Jochem. Ik slik de accu’s niet meer. 
Mocht je symptomen herkennen en wil je erover praten? De organisatie VeiligheidNL zal in de toekomst ouders en kinderen begeleiden bij deze inname problematiek. Daarnaast is er nog ruimte in mijn zelfhulpgroep.

(Fictief verhaal naar aanleiding van een legende uit Riga: De Zweedse poort – Ik hou echt van hem.)

Andreas Magnuson voelt de spanning in zijn lichaam oplopen. Een heerlijke spanning, want vanavond zal hij zijn geliefde weer ontmoeten. “Weet je zeker dat je alleen gaat? Zal ik niet meegaan?” vraagt Holger. “Je loopt een groot risico, vroeg of laat gaat het uitkomen”. Toch waagt Andreas zich in zijn eentje die avond op straat, op weg naar Sankla Mildrov.

In de Letse stad Riga heerst een serene stilte. Sinds de Zweden de stad hebben ingenomen is het wekenlang onrustig geweest en nu lijkt het of de mensen de bezetting geaccepteerd hebben. Al die weken heeft de Zweed Andreas uitgekeken naar dit moment. Hij volgt de contouren van de huizen in de schaduw van de schaars verlichte straten. Sankla woont tegenover het huis met de zwarte katten. De deur van haar huis staat op een kier. Snel glipt hij naar binnen en sluit de deur. 

Bovenaan de trap staat de schone Sankla. Andreas blijft haar van een afstand bekijken. “Engel van mij, je bent iedere keer nog mooier dan de beelden in mijn dromen.” In een paar sprongen is hij bovenaan de trap en staat vlak voor haar. Zijn hand streelt haar gezicht. Een lok van haar bijna zwarte haar legt hij achter haar oor, waardoor haar stralende oog zichtbaar wordt. Het oog dat zijn hart laat gloeien. “Sankla, ik verlang naar de dag waarop onze ontmoetingen niet meer heimelijk hoeven te zijn.” 

Sankla drukt een kus op zijn wang. Door de warmte van haar huid, smelten de woorden die Andreas in zijn hoofd heeft. Zijn sterke armen strelen haar teder, zijn mond zoekt de warme zoete smaak van zijn Letse vriendin. De barrière van de sprekende taal wordt geslecht door de lichamelijke taal van hun liefde. 

In de vroege ochtend sluipt Andreas het huis van zijn geliefde uit. In de verte ziet hij de mensen met groentekarren richting de markt lopen. Andreas neemt de kortste weg naar zijn regiment dat net buiten de stad is gelegerd. Bij de stadspoort blijft hij even staan. Hier heeft hij haar voor het eerst ontmoet, zijn Letse godin.

Die middag zien Holger en Andreas een rumoerige menigte bij de stadsmuur. “Andreas” zegt Holger, “zullen we gaan kijken wat er aan de hand is?”. Andreas houdt zich liever afzijdig van wat de bewoners van Riga bezig houdt. Martelingen zijn afgeschaft onder het Zweedse bestuur, maar hij weet dat ze nog illegaal voorkomen. Soms is het beter de woede van de stadse inwoners oogluikend toe te staan en daarbij zelf op afstand te blijven. “We gaan vanavond de stad in”, zegt Andreas, “en zullen dan vast wel horen wat er gebeurd is.”

Die avond lopen Andreas en Holger de stad binnen. Bij de poort horen ze een fluisterende stem. Een verdrietig, fluisterende stem. Er is niemand te zien en toch horen ze een stem die één zin blijft herhalen. Ze vervolgen hun weg naar het café waar het Zweedse leger getolereerd wordt.

In het café wordt Andreas aangesproken door een cavalerist. “Andreas, jongen, goed om jou te zien”. Met een stralend gezicht houdt de aangeschoten man Andreas vast bij zijn schouder. “Moet je nou toch horen wat er gebeurd is”.  “Weet je nog dat jij een tijd geleden die vrouw uit Riga hebt gepakt.” Het bloed stroomt uit Andreas gezicht. Wat hij verder hoort komt binnen in een roes van woorden. “Vanmorgen hebben de inwoners van Riga haar uit haar huis gehaald en naar de beul bij de poort gebracht”. “Je raad nooit wat ze met haar hebben gedaan”, lacht de man. “De beul heeft haar ingemetseld in de poort van de stad.”

Andreas vlucht het café uit. Als een bezetene rent hij over de keien van de kleine straten van Riga naar het huis van Sankla. De ramen en de deur van haar huis zijn dichtgespijkerd met planken en op de muur staat met verf geschreven: “Hoer van de Zweden”.

Andreas voelt de hand van Holger op zijn schouder. “Kom Andreas, weg van hier, voordat de mensen je herkennen.” Zwaar steunend op het lichaam van zijn vriend draait Andreas zich om. Bij de poort gekomen, zakt hij door zijn knieën. Hij hoort Sankla’s betoverende stem fluisteren: “Maar ik hou echt van hem!”.