Helaas, vanmorgen was het nat en heiig.
‘Blijf nog even tegen me aanliggen,’ zei ze schor. 
Vooruit nog even dacht ik. Het eten van de vorige dag zat nog in de weg.
‘Maar ik blijf niet al te lang liggen hoor. Er is vandaag genoeg te doen.’

‘Vooruit luiwammes, ontbijt, eindelijk.’
Het ontbijt zag er fris uit na de regenbuien van vannacht. 
‘Is er iets,’ zei ik terwijl, ik nog een hap naar binnen werkte. 
‘Nee hoor, het komt door al die vliegen.’ 
En ze sloeg de traan bij haar oog weg.
‘Je bent toch niet vergeten dat we vandaag met onze vriendinnen hebben afgesproken?’
‘Gezellig!’ zegt ze.
Bij het hek van boer Frans stonden de meesten al op ons te wachten.
‘Nee maar,’ zei Maaike, ‘kijk nu eens, wat een verrassing!’
‘Wat zie je?’
Nieuwsgierig kwam ik dichterbij.
‘Wel, wat zie je?’
‘Volgens mij komt boer Frans eraan.’
‘Zo vroeg al?’
‘Nou ja, er komt in ieder geval iemand aan.’
De andere vriendinnen verdrongen zich ook bij het hek.
‘Je hebt gelijk, maar het is de boer niet,’ zei ik en bleef nieuwsgierig in de verte kijken.
Ik had nog nooit iemand gezien in zo’n mooi blauw vestje met bijpassend glinsterende hoed.
‘Misschien zijn vrouw?’
‘Lijkt me niet.’
‘Ze zal toch niet?’ zei ik verbaasd.
‘Nee, dat doet ze niet!’
‘Maar …, maar dat kastje dan in haar handen?’
En plotsklaps had ze de foto gemaakt.

(Rita de Bruijckere – www.pareltjesfotografie.nl)