Al weken zit ik elke donderdag te broeden op een letterrijm op het terras van tante Truus. Niet dat dit terras zo bijzonder is. Gewoon een rechthoekige ruimte voor het café met aan de linkerkant een windscherm waar ik, als ik mijn vaasje probeer te ledigen, door het glazen beschot de langslopende medemens kan observeren.

En elke donderdag, klokslag 11.00 uur, verschijnt daar eerst Brigitte Bardot. Ze is het niet echt, alhoewel ze een jongere tweelingzus zou kunnen zijn. D’r blonde haar, de dikke volle lippen, haar enorme boezem gestoken in een strak truitje, een smallere taille dan waar tante Truus ooit van heeft durven dromen en benen. Benen die beginnen net boven haar voeten en eindigen in haar bekken. Dat laatste kan ik niet zien, aangezien er een vrij kort rokje overheen getrokken is. Ze wordt gevolgd door een druk pratend bezig baasje met een brede hoed op zijn kanis. Het moeten haast wel een wethouder en zijn secretaresse zijn onderweg van het stadhuis naar de Bartenbrug. Iedere wethouder heeft wel één belangrijk dossier. Iedere stad heeft wel een eigen Bartenbrug.
Vanmorgen heb ik ze uitgenodigd aan mijn tafeltje. Voor een diepte onderzoek. Na het aanschuiven van twee extra stoelen, ik heb zelf aan één stoel genoeg, kom ik er al snel achter dat de hele kwestie nogal moeilijk ligt bij de houder van de wet.
‘Ik trek op een zaterdagochtend de voordeur van mijn bescheiden woning dicht en loop naar de binnenstad,’ zo vertelt hij me.
‘Zo eens in de tijd is het goed om je gezicht te laten zien en hoe kan ik beter in contact komen met mijn kiezers dan lopend in de binnenstad. Onderweg naar de stad, passeer ik de nu wel bekende Bartenbrug en zag uit mijn ooghoeken enkele haarscheurtjes.’
De bolle boos vertelt me verder, dat hij amper: ‘Tijd voor actie’ had uitgeroepen of er was al een nieuwe brug gebouwd. Samen met zijn lieftallige secretaresse, die met het blote billen gezicht is hij daarna gaan kijken en zag tot zijn schrik dat de nieuwe constructie enorm gespannen in elkaar zat. Onze Beauty en haar Beast waren miljoenen euro’s en een brug kwijt.
Ze heeft haar hoge hakken schoenen uitgetrokken en ik zie dat haar been aan de onderkant eindigt in een goed ontwikkelde voet.
Ik heb niet veel verstand van het bouwen van bruggen, gelukkig wel van vragen stellen.
Ik breng het gesprek op het ondertussen neergezette rode wijntje. Natuurlijk is Truus haar wijn niet een echte grand cru uit de Dordogne, maar met onze Brigitte zit ik al snel te praten over het klaar maken van eten met vloeibare Bak en Braad. Niet dat zij met haar veel te lange gelakte nagels ooit een geblust biefstukje heeft gebakken, maar ze had het hem wel eens zien doen in het door de bezige bij gehuurde Bed and Breakfast, terwijl Bambi het betere bed aan het uitproberen was.
Ondertussen ben ik afgeleid door haar rechterbeen. Deze heeft ze over haar linkerbeen gelegd. Ik heb de neiging om met mijn vingers te voelen of het een huidkleurige panty is.
‘….. dat was echt een lastig dossier. Die belangrijke brandwachtcommandant is bij die brand omgekomen en ik werd er verantwoordelijk voor …..’
Blijkbaar mis ik een stuk van het verhaal van de wollige wethouder. Het valt ook niet mee mijn aandacht op hem gericht te houden.
‘ …….. en natuurlijk begrijp ik dat een belangrijk bruggendossier een reden voor ontslag is, maar vreemdgaan en betrapt worden door de boze buurman van het Bed and Breakfast, was waarschijnlijk wel de laatste druppel.’
Ze lopen sindsdien al weken heen en weer tussen stadhuis en Bartenbrug, totdat ze accepteren dat ze echt ontslagen zijn. Het einde van alle wethouders en hun Bambi met zulke belangrijke dossiers.
Hierbij wil ik aantekenen dat Bambi geen alliteratie is, maar gewoon een lief klein witstaarthertje.