Langzaam loop ik naar de grote hal. Honderden mensen staan met de oren dezelfde kant op te luisteren naar de commissaris. Ik hoor het geluid van zijn stem, maar kan van de klanken geen woorden maken. Mijn aandacht wordt getrokken door vijf strak blauwe doeken op even zoveel ezels. 

Een lieve collega komt op me af en we praten al fluisterend over het afgelopen jaar. Wat is er met jou gebeurd, wat is met met mij gebeurd en wat zien we voor de toekomst. Ik vermoed dat de sprekers op het podium ook hetzelfde stramien hanteren in hun toespraken.
De algemeen directeur heeft ondertussen het woord genomen of gekregen en ik krijg van een collega een kwast in mijn handen gedrukt met de vraag: ‘Wil je even wat strepen op de doeken plaatsen?’ 
Ik ben uitgerust met een ‘ja, dat is goed, ja, dat doe ik wel’ mechanisme. Dus neem ik de kwast met trots aan, ondertussen verder pratend met mijn collega. 
Blijkbaar duurt dat wat te lang voor de kunstzinnige collega en wordt de kwast uit mijn gevoelige vingers gehaald en aan een ander aangeboden. Tijdens het converseren dwalen mijn gedachten steeds af naar de blauwe doeken en de fantastische afbeeldingen die ik daarop zou kunnen uitwerken.

Eindelijk zijn de sprekers klaar, de inspirerende woorden voor het nieuwe jaar zijn neergevallen op de koude tegels van de welkomsthal. De ambtenaren zijn als bij toverslag verdwenen. Ze hebben zich met spoed gemeld bij de gratis lunch verderop in het gebouw.

Vastbesloten loop ik nu naar de doeken. Ik neem een kwast met een door de projectgroep vooraf vastgestelde kleur. Mijn inspiratie van de klanken die ik heb gehoord worden als vanzelf omgezet in een stilistisch vliegende vogel op een prominente plek op het eerste doek.
In gedachten zie ik de doeken op de kamer van de commissaris hangen. Ik loop er met mijn kleinkinderen langs en zeg: ‘Kijk, op elke doek zie je een vogel die ik heb geschilderd. Het is uit de begintijd van mijn schilderscarriére, maar ze zijn herkenbaar voor mijn latere werk.’ 

Naast me hoor ik de projectleider de vrije manier van denken omzeep helpen. ‘Nee, nee meneer, het is de bedoeling om vooral vrij te schilderen.’ Met een aantal Anton Heijboer strepen maakt hij me duidelijk dat mijn interpretatie van het nieuwe jaar, niet de nieuwe manier van werken gaat worden.

De schilderijen hebben een prominente plek gekregen bij de achterdeur van het provinciehuis. Op één schilderij heb ik nog een klein stukje vogel teruggevonden. Verder lijkt het of na mij, de schilderijen zijn overgenomen door een groep van hun apenrots afgedaalde mantelbavianen.

‘De vier koningslindes op het voorplein hebben een wit kruis. Dit zou kunnen betekenen dat ze op de nominatie staan om gekapt te worden,’ schrijft een collega op intranet en ze gaat verder, ‘nou kan ik me dat echt níét voorstellen: de provincie is toch wel zo verantwoord met groen bezig dat ze de bomen van Maaskant mét zijn gebouw laten staan? Wie weet hier meer van?’ 

Andere collega’s reageren verontwaardigd: ‘Dat de provincie dit toestaat!’ ‘Enorm zonde dat de bomen gekapt worden!’ ‘Hoe is het mogelijk dat er niet met ons gesproken is!’

Zomaar een voorbeeld van hoe we tegenwoordig met feiten om gaan.
Terwijl die witte kruizen misschien wel geplaatst zijn om de zeldzame tarantulawesp naar Nederland te lokken. 
Wie weet zouden we eens de betreffende verantwoordelijke kunnen bellen of mailen?

Afgelopen week riepen veel mensen: ‘Je suis Charlie!’
Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk dat terroristen zulke aanslagen plegen. Zeer zeker! Dit kan en mag niet. Zo mogen er ook geen oorlogen en gruwelijke mensonterende handelingen meer voorkomen.
Maar dat maakt me nog geen Charlie! Vrijheid van meningsuiting heeft zijn grenzen.

Laat mij maar Foppe zijn. Laat mij maar contact zoeken met de ander. En daarbij respect hebben en houden voor een ander.

Je suis Foppe!

Dat is wel een heel vreemde vraag. Door de weeks moet ik werken, de administratie en de boodschappen doen. Ik wil lezen, zingen, tekenen en sporten. Ik wil samen met mijn echtgenoot wandelen, uit eten, fietsen, uitgaan. En de dag heeft maar 24 uur. Ik kom nu al tijd te kort. Dus kom nu niet aan met elke dag vakantie nemen!

En toch vraag ik je, neem jij wel elke dag vakantie? Al is het maar vijf minuten. Gewoon even op zoek naar het vakantiegevoel. Weet je nog welk gevoel dat is? Misschien is dat het moment dat je even in de zon zit met een warme kop koffie. Of dat je niet de normale weg naar je werk fiets maar net even door een andere wijk. Of dat je langs de bakker rijdt en jezelf verwent met een eierkoek. Of dat je met een stralende lach tegen iedereen die je tegen komt zegt: ‘goedemorgen’.
Juist van die momenten waarop je van je gewoonte afwijkt krijg je levenslange energie. 

De dagen dat ik naar mijn werk fiets, neem ik een route door het Bossche Broek, een natuurgebied bij ‘s-Hertogenbosch. En al een aantal keren heb ik daar een vos zien lopen. Vandaag ben ik even gestopt en heb ik de tijd genomen om naar hem te kijken. Gewoon kijken, meer niet.
Trouwens het stroompje van de foto is ook een natuurmoment uit hetzelfde gebied. Ik ben er al vaak langsgelopen, maar nu ineens valt dit stromende beekje me op.

Wat doe jij om elke dag 5 minuten vakantie te nemen?

Soms lijken dingen moeilijker dan ze in werkelijkheid zijn. Heb je wel eens een ei gepocheerd? De eerste keren vielen mijn eieren in allerlei vlokken uiteen in het kokende water. Daarna ben ik op zoek gegaan naar een goede beschrijving van het recept. Vooruit nogmaals aan de slag. Gewoon doen. Tot het euforische moment van een schitterend wit ei op mijn ontbijtbord.

Ik moest eraan denken toen ik de film Julie & Julia zat te kijken. (Kookboek: Mastering the Art of French Cooking.) 
Eigenlijk komt alles op hetzelfde neer. Heb je een idee en wil je het idee uitvoeren? Doe het dan gewoon. Leer van de handeling, zie en voel wat er goed gaat, doe het op verschillende manieren. Uiteindelijk kom je op die manier het dichtst bij jezelf.

Het jaar 2015 is aangebroken en door mijn hoofd spelen allerlei nieuwe, sprankelende ideeën. Vandaag heb ik ze op een rijtje gezet en heel veel gedachten doorgestreept. Ik houd er drie over en daar ga ik het komende jaar mee werken. Niets zal me ervan afhouden, niemand brengt me van mijn stuk!

Tja, en wie weet word ik morgen wakker en ben ik toch mijn focus kwijt? Op die momenten is het goed te weten dat er geweldige motivatoren bestaan. Sochicken is er één van. Jelle neemt je mee met zijn eierdoostheorie naar een leven zonder uitstelgedrag, gefocust op minder. Je verricht minder werk, met meer resultaat.

Download gratis: http://www.fweijer.nl/Documents/soChickenEierdoostheorie.pdf

@sochicken #blog #verhalen 

Wat is het heerlijk om op zaterdagochtend de hardloopschoenen aan te trekken en even een rondje te maken. Ik zeg bewust een rondje, want je zal me niet snel betrappen op een zelfde weg terug lopen.
Nagenietend zit ik aan de achterkamertafel. De zon heeft een plekje gevonden waardoor hij de kamer in kan kijken en ik niet naar buiten. Om mijn suikergehalte weer aan te vullen heb ik naast mijn kopje koffie een paar chemisch gekleurde autodropjes klaar liggen. Al bladerend in de Volkskrant nip ik van de koffie en steek onbewust de ene na de andere auto in mijn mond.

Ineens worden mijn gedachten meegetrokken naar mijn jeugd. Ik zal een jaar of 8 geweest zijn. Het was zaterdagochtend. De ochtend waarop ik van mama mijn zakgeld kreeg, een hele gulden. Het zilverkleurige muntstuk brandde in mijn hand en mijn moeder wist al wat er ging gebeuren. Honderd centen in de vorm van één munt zouden veranderen in suiker van de IFA. De rondgang in de buurtwinkel was voor die tijd al erg modern namelijk tegen de klok in. De manier om mensen te verleiden tot vele aankopen. Ik was niet te verleiden door alle producten. Ik had een doel en daar stevende ik recht op af, de laatste gang voor de kassa. Een schap met zoveel losse snoepjes dat ik daar uren voor heb stilgestaan. Die gulden kon ik maar één keer uitgeven. 
In een papieren zakje gingen rose, gele spekjes, dezelfde gekleurde suikerblokken, Belga kauwgom, voetbalplaatjes met een platte kauwgom en muisjes. 

Ik denk dat ik ze toen mee naar huis heb genomen en daar aan een zonnige achterkamertafel allemaal rustig heb zitten opeten.
Het moet één van de gekleurde autodropjes geweest zijn die me hieraan heeft herinnerd. Als ik iets meer mindful was geweest had ik kunnen vertellen welk snoepje het was, maar eerlijk gezegd bevalt me de gedachte zo ook wel.

De lange nachttrein staat al even te wachten op alle passagiers. Een gekrioel van mensen en koffers. Er wordt geroepen en omgeroepen.
Dit had een beeld kunnen oproepen van de Oriënt Expres, maar helaas het is koud, winderig en weinig instappende reizigers en de locomotief inclusief rijtuigen zien er niet sjiek uit.
Over het bijna lege perron loop ik met zekere tred naar de slaapwagon die me naar Zwitserland zal brengen. Aangekomen bij de laatste wagon, blijkt dat ik in de eerste moet zitten. De conditie is er weer en met een ferme spurt haal ik de voorste coupé voor de trein zich in beweging zet.

Ik voel de snelheid van de trein door mijn lichaam stromen. Ik zit stil en toch is mijn lichaam in beweging. 

Het is een beweging die ik herken van de auto ritten naar Leeuwarden of Emmen terug naar het platteland van Brabant. Het is avond. Mijn vader zit achter het stuur van de auto. De koplampen zetten de provinciale wegen in vlam en naast me zie ik donkere weilanden. Het is alsof iemand in de verte een lichtje aan en kort daarop weer uit doet.
‘Papa, wat zijn dat voor lichtjes?’
‘Dat is Kampen.’
‘Wat is Kampen, papa?’
Ik zit rustig achterin en laat de vaart van de auto op mijn lichaam inwerken. Mijn ogen willen niet meer open. Gewoon donker en slapen op het ritme van de motor.

Het is avond en de trein rijdt. Nog een dikke 11 uur voor we er zijn. Als ik naar buiten kijk zie ik in het donker weilanden en overal lichten van fabrieken, stations, auto’s, huizen. We rijden over een verlichte aardbol. 
En ik denk: ‘Waar zouden we nu zijn?’
Mijn ogen sluiten zich. Gewoon donker en slapen op het wiegen van de trein.