Categoriearchief: Leven

Gedicht, Leven, Liefde, Non-fictie

Houden van

image

Ze houden echt wel van elkaar.

Misschien is hij gisteravond te laat thuis gekomen. Of heeft zij weer eens te lang met haar vriendinnen zitten kletsen.

Nee echt, ze houden echt wel van elkaar.

Misschien heeft hij niets gezegd van haar nieuwe kapsel of heeft zij hem niet begrepen. Heeft hij teveel van haar verlangd en heeft zij haar grenzen niet goed aangegeven.

Ja echt, ze houden echt wel van elkaar.
Waarom zouden ze anders op hetzelfde tijdstip op dezelfde schutting zitten en dat echt elke dag opnieuw.

Dieren, Leven, Non-fictie

Gehakkelde aurelia

image

Soms heb je van die dagen. De zon steekt af en toe zijn kopje door de wolken heen. Ik ga nog even naar buiten. Daar op de hortensia zit hij.

Normaal gesproken valt hij me niet zo op en toch zie ik hem bijna dagelijks. Dan weer in de keuken. Dan weer op mijn arm als ik rustig een boek zit te lezen. Bij een manage kom je ‘m nog wel het meest tegen. De kleur valt op. Zo op die blauw, paars, lila kleur van de bloemen.

In Nederland is het dan ook een zeer algemeen insect, dat zijn eitjes graag legt op vis of vlees. De maden leven dan van dit voedsel en er blijft weinig meer van over dan de graten of botten. 

De blauwe vleesvlieg (Calliphora vomitoria)zit graag op muren om te zonnen. Maar blijkbaar ook op onze lila hortensia.

Dieren, Fictie, Leven, Zomer 2015

Een weiland gesprek

image

Het is goed om elke dag te bewegen, wandelen, fietsen. 
Zo fietste ik van de week tussen de weilanden toen ik haar tegenkwam. Ze keek me aan en vroeg wat ik te vertellen had.

Ik heb meestal genoeg te vertellen, dus ik begon over hoe mooi het is om kinderen te zien opgroeien tot mensen die zelf hun wereld kunnen uitstippelen. Hoe mooi het is om verliefd te zijn en vriendschappen te hebben. Ik vertelde over profijtelijkheid. Over onvoorwaardelijke liefde.

Ze keek me nog steeds aan.

En ik vertelde hoe mooi het is als mensen aandacht voor elkaar hebben, er zijn voor elkaar. Als ze intens meeleven, over hun eigen grenzen durven te kijken, risico’s durven te nemen.

Toen ik klaar was met praten en mijn been weer over het zadel wilde gooien, zei ze: “maar denk je nu echt dat ik hier iets mee kan? Wat ik nodig heb is gras, mais, bieten, aardappelen en op zijn tijd water. Natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig en kom dan schoorvoetend naar je toe. Maar bij een beweging van jou, dan ren ik weg en zal op een afstandje naar je kijken.”

Ik stapte weer op de fiets en na een paar trappen, hoorde ik haar niezen. Ik zag dat ze weer aan het eten was en geef ze eens ongelijk, er is nog zoveel gras om haar heen.

Leven, Liefde, Non-fictie

Kabouters

image

Iedere avond ga ik na het eten naar ‘bij ons achter’.

Ergens tussen de weilanden staat deze enorme put. In die put werken de kabouters. ’s Avonds, na ons eten, komen ze uit de put omhoog. Ze hoeven niet te lopen of te klimmen. Maar worden in een peristaltieke beweging van de plant, uit de diepe put, zo over de rand en in het gras gezet.

Daarna is het, voor deze beschermende huisgeest, nog maar een klein stukje tot mijn huis.

<< Op een dag als ik in de put zit en de wereld is kil Word ik warm bij de gedachte aan jou En hoe mooi je bent (Frank Sinatra - the way you look tonight) >>