Categoriearchief: Leven

Leven, Non-fictie

Hamsters

hamsters

In een ver verleden leefde er een hamster bij ons. Overdag aan het slapen en ’s nachts hyperactief. Tot op een dag het kleine lichaampje volledig hard en koud in zijn kooitje lag. De arme drommel had het leven en ons droevig achter gelaten. Op het flatje hebben we hem toen begraven in de prullenbak (ja, je bent jong en weet nog weinig van het leven).
Het is wel zijn geluk geweest. De volgende dag klonken er kruip-, knars-, en schraap geluiden uit de bak. Meneer was uit zijn winterslaap ontwaakt en wilde graag zijn kooi weer in.

Nu hebben we heel veel hamsters in de kamer. Nog even mogen ze blijven. Ze zijn een stuk rustiger dan onze Jean-Piere. Wie weet staan ze er zondag nog. Hoe dan ook, straks liggen ze met zijn allen in de prullenbak. Ik zal de bak blijven controleren op kruip-, knars-, en schraap geluiden.

Dieren, Fictie, Leven

Mussen dag

image

Buiten hoor ik de merel al fluiten. Onder de dakpan is het nog donker. Ik blijf nog even liggen. Kevin ligt naast me, nog volledig in slaap. Met zijn moeder heb ik de afspraak dat Kevin deze week bij mij is. Genoeg te doen vandaag, want hij moet nog veel leren.

Door een spleet tussen de dakpannen zie ik nu het ochtendgloren. Tijd om de veren te strekken. Zonder Kevin wakker te maken, wip ik uit het nest, schuif laag onder de pan naar de dakgoot. Vanaf hier heb ik een goed overzicht over de groene tuinen onder me. 

Eerst maar eens een klein hapje eten, bij De Volder in de tuin zitten vaak kleine insecten. Heerlijk zo vroeg op de ochtend. Tevens hebben ze een waterbak in de tuin. De dag begint goed. Nu snel terug naar het nest, de kleine meenemen op vliegles en samen op zoek naar eten.

Kevin is net wakker geworden en piept al weer als een bezetene. Jaja, we gaan op zoek. Ik leer hem dat je het beste zoveel mogelijk verschillende tuinen kunt bezoeken op zoek naar eten. In tijden van schaarste is dat het beste, zo leer je de omgeving kennen, de verschillende soorten voedsel en je komt aan je vlieguren.

De ochtend is gevuld met voedsel, samen met onze vriendengroep, vliegen we van tuin naar tuin. Opletten in de tuin met de teckels. Ze doen ons niets, die grote zwarte vogels mogen ze niet. We moeten er alleen voor zorgen dat we niet tussen die ruzie terecht komen.

Tussen de middag rusten we uit bij de speelboom. Onze buiken zijn gevuld. We zijn moe van het vliegen en zoeken een mooi plekje in de zon. We zakken door de pootjes en liggen met de buik zo plat mogelijk en de vleugels een beetje gespreid op een tak of op de schutting.

Natasja ligt er ook al, zijn moeder. Natasja heeft zelf ook nog een aantal kleuters bij haar. We zien er moe uit. 

Tot vanmiddag 4 uur gaan we verder met eten en vliegen en daarna is het vrije tijd voor Kevin. Het leukste moment van de dag. We verzamelen ons bij de speelboom. Binnen in de boom spelen de kleintjes verstoppertje of tikkertje. Het is een kabaal als ze achter elkaar aan zitten. Een paar van de ouderen zitten op de uitkijk. Na het speeluurtje gaan we in bad. In een witte zandhoop, schuren we onze buiken en vleugels. Elke aanwezige parasiet wordt afgeschrikt en maakt zich uit de voeten.

Nog even rustig in de ondergaande zon zitten suffen en daarna zoeken we ons nestje weer op.

Leven, Non-fictie, Zomer 2015

Kapper

image

Begin van het jaar doorbrak ik een oude traditie. Vijfentwintig jaar lang heb ik zelf mijn haar gecoupeerd. Bibop noemde mijn kapster het. Nu na een paar maanden en evenzoveel kappersbezoeken zit er een ander model in mijn haar. 

Tot gisteren had ik een eigen kapster. Ze heeft me over mijn verlegenheid heen geholpen, gel in mijn haar gesmeerd en mij met neushoorn kapsel over straat laten gaan. 

Gisteren was ze er niet, zei de stem in de telefoon, maar de stem had wel tijd. Nu heb ik ook vertrouwen in de stem, ook al is het kapsel iets korter, iets strakker. Maar het is dan ook zomer.

Met eeuwige dank aan Rianne en Janine.

Herseninfarct revalidatie, Leven, Non-fictie, Zomer 2015

Asperge seizoen gesloten

image

Veel te vroeg stond er weer een bordje. De tijd van verse asperges is weer voorbij. De afgelopen maanden hebben we ze geschild, gekookt en gegeten. Gewoon met gesmolten boter.

Nu worden ze niet meer geoogst. De plant wordt met rust gelaten om deze de tijd te geven om te groeien, zodat er nieuwe energie wordt opgedaan voor het volgende jaar. De (zonne-)energie wordt opgenomen door het bovengrondse groene aspergeloof en opgeslagen in de wortels.

Ik heb ook even rust genomen. Een periode om mijn innerlijke infrastructuur aan te leggen (Dr. William Tiller – emeritus professor universiteit van Stanford). Na vele jaren van ervaringen opdoen in het leven, ga ik een tijdje de stilte in. Mijzelf van binnen klaarmaken door de ervaringen in het leven. Hoe meer infrastructuur ik aanleg, hoe meer geest er mijn systeem binnenkomt. Hoe meer geest er binnenkomt, hoe bewuster ik word.
Serieus de stilte ingaan en te leren luisteren naar wat zich afspeelt in het fysieke vacuüm. Zo kan ik me bewust worden van het grotere geheel waarvan ik onderdeel ben.

Het doel is me steeds meer te gaan uiten zoals ik werkelijk ben. Met genoeg energie in mijn wortels om straks weer heerlijk van te genieten.

Leven, Non-fictie

Tattoo

tattoo

De deur van de treincoupé ging open en daar kwam ze binnen. Ongelofelijk mooi rood haar, dat eindigde net over haar schouders. In haar gezicht leek ze op Claudia de Breij. Tegenover mij was nog plaats op de bank. Terwijl ik zat te lezen keek ik af en toe op naar haar. Ze was bezig haar ogen zwart aan te zetten. Ondertussen luisterend naar muziek op haar mobiel.

Een heel iel meisje met zwarte kleding aan, hoge rijglaarzen en een panty met zwarte motieven.

Pas na een tijdje viel me op dat er een tattoo op haar arm stond, rood, groen en zwart, geen duidelijke tekening. En op haar vingers waren ook zwarte strepen en tekens te zien.

Een half uur zat ze tegen over mij. Een half uur keek ik steeds op en glimlachte ze naar me. Een half uur lang was ze bezig met haar make-up en haar muziek. Toen stopte de trein en liep ze licht en dansend de coupe weer uit.

Herseninfarct revalidatie, Leven, Non-fictie, Zomer 2015

Geheugen

image

De dikke regen druppels waren op de grond verdampt, de zon liet zich weer zien. Een wandeling kan me de ontspanning geven die ik nu even nodig heb. Ik loop om het ziekenhuis. De plek waar geconstateerd is dat er niets mis is met mijn geheugen. Een opluchting. De geur van de pasgevallen druppels hangt nog boven het wegdek.

In de verte rijdt een oudere man op de fiets. Na verloop van tijd komt hij dichterbij en lijkt hij recht op me af te sturen. Een man die gebrekkig Nederlands spreekt, maar me toch met ‘jongeman’ begroet. Dat doet mijn dag weer helemaal goed. Ondertussen frunnikt hij in de binnenkant van zijn jas. Is op zoek naar woorden en naar een briefje. Uiteindelijk komt het eruit. Hij heeft een mening over ziek zijn en God. Het ziekenhuis zou er niet moeten zijn, geen mens is namelijk meer ziek.

Het foldertje moest ik toch echt een keer doorlezen en de tekst uit, ja, de tekst uit, hmmm. De tekst uit Jesaja 33: “Geen inwoner zegt meer: ik ben ziek”.  Zijn geheugen heeft hem niet in de steek gelaten, de tekst staat er echt. Om dit te vertalen naar het niet nodig hebben van ziekenhuizen vind ik wat ver gaan en daarbij was hij het tweede gedeelte van de zin vergeten. “De hele bevolking is van schuld bevrijd.”

Facebook, Leven, Non-fictie

Beren op de weg

image

Eindelijk gaat het er van komen. Na jaren van voorbereiding. Ik denk terug aan de facilitation workshop waarin we de beren benoemden en de mogelijkheden.
De bomen op de weg, de ontvoering uit het ziekenhuis. De avonden dromen over avontuur en groei. Afsluitend met tiramisu.
En nu gebeurt het dan werkelijk. Je hebt jezelf er ingelegd. Je bent er klaar voor.
En wij? Wij zwaaien je uit, moedigen je aan en halen je straks weer warm binnen.

Corsica 2014, Dieren, Leven, Muziek, Non-fictie

The fishing blues

image

Heel zacht dringen de eerste geluiden van een nieuwe dag door het raam. De zon schijnt weer en het ontbijt staat te wachten. Aan de buitenkant van het hotel dalen we de trap af. In de verte staat een groep mensen te praten. De armbewegingen en de verheven stemmen geven aan dat er iets aan de hand is.  De grootmoeder van de eigenaar schuifelt op haar pantoffels naar ons toe. In het Corsicaans Frans vertelt ze ons dat er een vis van maar liefst 41 kg is gevangen door haar zoon.

Ik moet zeggen dat ik de avonden daarop heerlijke visgerechten heb gegeten.

Thuis gekomen kwam ik al zappend op Spotify een nummer van Clannad tegen. The fishing blues, waarin het thema overbevissing wordt bezongen. 
(Album: Nádúr – Clannad)

Dieren, Leven, Non-fictie

Woody

image

Samen is ons nog niet gelukt. Of hij zit in de tuin, of ik.

We hebben allebei witte schoudervlekken. In de zomer probeer ik die vlekken bruin te krijgen.
Hij eet insecten, noten, bessen en zaden. Ik ook, behalve de insecten. 
Zijn tong is wel 10 cm lang, de mijne ook.

Zijn oom, de groene, kom ik weleens bij de recreatieplas tegen.
Als hij me ziet aankomen, vliegt hij van de grond op en zoekt een veilig heenkomen.

Hij is schuw en voorzichtig. Dat ben ik dan weer niet, wel voorzichtig.

Leven, Non-fictie

Kapitein

image

Mijn buurman is kapitein. Of eigenlijk moet ik zeggen, was kapitein.
Als je hem ziet lopen, dan zie je het gelijk. Daar loopt een oud kapitein. Zeemansbenen  en – armen. Mouwen opgestroopt, een ringbaard. Een shaggie in de mondhoek. 
De tanker heeft hij jarenlang over de rustige – en wilde zeeën van de wereld en steeds veilig in allerlei havens, weten te brengen. Tot hij met pensioen moest.

Zijn kennis en kunde heeft hij omgezet naar schipper op de binnendieze. Na een geschiedenis studie over ‘s-Hertogenbosch en een praktisch examen om de boot veilig door de zeeën van de stad te sturen, vaart hij nu met toeristen over de Dieze. Hij vertelt daarbij vrolijk de verhalen van de stad. Over de muren, overkluizingen en togen. Hij weet alles van elk plekje. Weet alle geheimen van deze oud hertogen stad.

Vandaag was hij aan het werk als kapitein op een boot in Bosch Parade. Kunstwerken drijven en varen op de wateren van de stad. Creatief geïnspireerd door Jheronimus Bosch. Hij moest zijn mond houden. De flessen met fluitketel fluiten het verhaal.

Mijn buurman is kapitein.