Er is een moeder dood gegaan.
Na een paar jaar vechten tegen de ziekte heeft ze het moeten opgegeven. Het afscheid nemen heeft ze samen met haar man en kinderen kunnen voorbereiden en toch kwam het moment nog veel te vroeg.

Bij het crematorium was een columbarium waar ik vóór de bijeenkomst even stilstond bij al die andere vrouwen en mannen die haar zijn voor gegaan. Een stille plek om te gedenken en mijn gevoel een plekje te geven.

‘Ik zie zonnebloemen, een veld vol.
In de morgen zoeken ze je op, ze volgen je, ook al ben je niet altijd zichtbaar.
Tegen de avond laten ze hun kopjes hangen, je bent weg en toch.
Elke ochtend voelen ze jouw aanwezigheid en vol energie richten ze zich op en blijven aan je denken. Dag en nacht.’