Vanmorgen zitten ze paarsgewijs op ons schuine dak. Twee stelletjes duiven. Ze kijken naar de achtertuin van de buren. Daar waar gisteren zo’n tragische gebeurtenis plaats heeft gevonden. 

Het was een heel gewone middag. De temperatuur liet het toe om rustig buiten te zitten en dat deed ik dan ook. Een boek in de hand, half soezend, half het verhaal in me op nemend. Mijn ogen bleven nog net open.
Ineens een vreselijk kabaal. Snel klapperende mussen vleugels in de tuin van de buren. De meeste geluiden eindigden in de struiken tussen de twee tuinen. Een aantal mussen scheerden vlak over mijn hoofd naar de hoger gelegen daken en iets trager er achteraan een duif.
Ik keek vanuit mijn stoel door de struiken en zag nog net iets wegschieten, de lucht in. Een grijze vlek die vastgehouden werd. Achter me zat de net over me heen gescheerde duif op het dak te kijken. Alles was weer rustig. Geen geluid meer te horen.
Na een paar seconden hoorde ik de buurvrouw zeggen: “Hij heeft gewoon een vogel meegenomen. O, wat erg!”

De duif heeft die middag en avond steeds rond gevlogen. Keek vanaf daken en vanuit bomen naar de tuin. Niet begrijpend wat er in zo korte tijd was gebeurd.