Categoriearchief: Non-fictie

Leven, Non-fictie

Tattoo

tattoo

De deur van de treincoupé ging open en daar kwam ze binnen. Ongelofelijk mooi rood haar, dat eindigde net over haar schouders. In haar gezicht leek ze op Claudia de Breij. Tegenover mij was nog plaats op de bank. Terwijl ik zat te lezen keek ik af en toe op naar haar. Ze was bezig haar ogen zwart aan te zetten. Ondertussen luisterend naar muziek op haar mobiel.

Een heel iel meisje met zwarte kleding aan, hoge rijglaarzen en een panty met zwarte motieven.

Pas na een tijdje viel me op dat er een tattoo op haar arm stond, rood, groen en zwart, geen duidelijke tekening. En op haar vingers waren ook zwarte strepen en tekens te zien.

Een half uur zat ze tegen over mij. Een half uur keek ik steeds op en glimlachte ze naar me. Een half uur lang was ze bezig met haar make-up en haar muziek. Toen stopte de trein en liep ze licht en dansend de coupe weer uit.

Herseninfarct revalidatie, Leven, Non-fictie, Zomer 2015

Geheugen

image

De dikke regen druppels waren op de grond verdampt, de zon liet zich weer zien. Een wandeling kan me de ontspanning geven die ik nu even nodig heb. Ik loop om het ziekenhuis. De plek waar geconstateerd is dat er niets mis is met mijn geheugen. Een opluchting. De geur van de pasgevallen druppels hangt nog boven het wegdek.

In de verte rijdt een oudere man op de fiets. Na verloop van tijd komt hij dichterbij en lijkt hij recht op me af te sturen. Een man die gebrekkig Nederlands spreekt, maar me toch met ‘jongeman’ begroet. Dat doet mijn dag weer helemaal goed. Ondertussen frunnikt hij in de binnenkant van zijn jas. Is op zoek naar woorden en naar een briefje. Uiteindelijk komt het eruit. Hij heeft een mening over ziek zijn en God. Het ziekenhuis zou er niet moeten zijn, geen mens is namelijk meer ziek.

Het foldertje moest ik toch echt een keer doorlezen en de tekst uit, ja, de tekst uit, hmmm. De tekst uit Jesaja 33: “Geen inwoner zegt meer: ik ben ziek”.  Zijn geheugen heeft hem niet in de steek gelaten, de tekst staat er echt. Om dit te vertalen naar het niet nodig hebben van ziekenhuizen vind ik wat ver gaan en daarbij was hij het tweede gedeelte van de zin vergeten. “De hele bevolking is van schuld bevrijd.”

Facebook, Leven, Non-fictie

Beren op de weg

image

Eindelijk gaat het er van komen. Na jaren van voorbereiding. Ik denk terug aan de facilitation workshop waarin we de beren benoemden en de mogelijkheden.
De bomen op de weg, de ontvoering uit het ziekenhuis. De avonden dromen over avontuur en groei. Afsluitend met tiramisu.
En nu gebeurt het dan werkelijk. Je hebt jezelf er ingelegd. Je bent er klaar voor.
En wij? Wij zwaaien je uit, moedigen je aan en halen je straks weer warm binnen.

Corsica 2014, Dieren, Leven, Muziek, Non-fictie

The fishing blues

image

Heel zacht dringen de eerste geluiden van een nieuwe dag door het raam. De zon schijnt weer en het ontbijt staat te wachten. Aan de buitenkant van het hotel dalen we de trap af. In de verte staat een groep mensen te praten. De armbewegingen en de verheven stemmen geven aan dat er iets aan de hand is.  De grootmoeder van de eigenaar schuifelt op haar pantoffels naar ons toe. In het Corsicaans Frans vertelt ze ons dat er een vis van maar liefst 41 kg is gevangen door haar zoon.

Ik moet zeggen dat ik de avonden daarop heerlijke visgerechten heb gegeten.

Thuis gekomen kwam ik al zappend op Spotify een nummer van Clannad tegen. The fishing blues, waarin het thema overbevissing wordt bezongen. 
(Album: Nádúr – Clannad)

Dieren, Leven, Non-fictie

Woody

image

Samen is ons nog niet gelukt. Of hij zit in de tuin, of ik.

We hebben allebei witte schoudervlekken. In de zomer probeer ik die vlekken bruin te krijgen.
Hij eet insecten, noten, bessen en zaden. Ik ook, behalve de insecten. 
Zijn tong is wel 10 cm lang, de mijne ook.

Zijn oom, de groene, kom ik weleens bij de recreatieplas tegen.
Als hij me ziet aankomen, vliegt hij van de grond op en zoekt een veilig heenkomen.

Hij is schuw en voorzichtig. Dat ben ik dan weer niet, wel voorzichtig.

Leven, Non-fictie

Kapitein

image

Mijn buurman is kapitein. Of eigenlijk moet ik zeggen, was kapitein.
Als je hem ziet lopen, dan zie je het gelijk. Daar loopt een oud kapitein. Zeemansbenen  en – armen. Mouwen opgestroopt, een ringbaard. Een shaggie in de mondhoek. 
De tanker heeft hij jarenlang over de rustige – en wilde zeeën van de wereld en steeds veilig in allerlei havens, weten te brengen. Tot hij met pensioen moest.

Zijn kennis en kunde heeft hij omgezet naar schipper op de binnendieze. Na een geschiedenis studie over ‘s-Hertogenbosch en een praktisch examen om de boot veilig door de zeeën van de stad te sturen, vaart hij nu met toeristen over de Dieze. Hij vertelt daarbij vrolijk de verhalen van de stad. Over de muren, overkluizingen en togen. Hij weet alles van elk plekje. Weet alle geheimen van deze oud hertogen stad.

Vandaag was hij aan het werk als kapitein op een boot in Bosch Parade. Kunstwerken drijven en varen op de wateren van de stad. Creatief geïnspireerd door Jheronimus Bosch. Hij moest zijn mond houden. De flessen met fluitketel fluiten het verhaal.

Mijn buurman is kapitein.

Gedicht, Leven, Liefde, Non-fictie

Houden van

image

Ze houden echt wel van elkaar.

Misschien is hij gisteravond te laat thuis gekomen. Of heeft zij weer eens te lang met haar vriendinnen zitten kletsen.

Nee echt, ze houden echt wel van elkaar.

Misschien heeft hij niets gezegd van haar nieuwe kapsel of heeft zij hem niet begrepen. Heeft hij teveel van haar verlangd en heeft zij haar grenzen niet goed aangegeven.

Ja echt, ze houden echt wel van elkaar.
Waarom zouden ze anders op hetzelfde tijdstip op dezelfde schutting zitten en dat echt elke dag opnieuw.

Dieren, Leven, Non-fictie

Gehakkelde aurelia

image

Soms heb je van die dagen. De zon steekt af en toe zijn kopje door de wolken heen. Ik ga nog even naar buiten. Daar op de hortensia zit hij.

Normaal gesproken valt hij me niet zo op en toch zie ik hem bijna dagelijks. Dan weer in de keuken. Dan weer op mijn arm als ik rustig een boek zit te lezen. Bij een manage kom je ‘m nog wel het meest tegen. De kleur valt op. Zo op die blauw, paars, lila kleur van de bloemen.

In Nederland is het dan ook een zeer algemeen insect, dat zijn eitjes graag legt op vis of vlees. De maden leven dan van dit voedsel en er blijft weinig meer van over dan de graten of botten. 

De blauwe vleesvlieg (Calliphora vomitoria)zit graag op muren om te zonnen. Maar blijkbaar ook op onze lila hortensia.

Leven, Liefde, Non-fictie

Kabouters

image

Iedere avond ga ik na het eten naar ‘bij ons achter’.

Ergens tussen de weilanden staat deze enorme put. In die put werken de kabouters. ’s Avonds, na ons eten, komen ze uit de put omhoog. Ze hoeven niet te lopen of te klimmen. Maar worden in een peristaltieke beweging van de plant, uit de diepe put, zo over de rand en in het gras gezet.

Daarna is het, voor deze beschermende huisgeest, nog maar een klein stukje tot mijn huis.

<< Op een dag als ik in de put zit en de wereld is kil Word ik warm bij de gedachte aan jou En hoe mooi je bent (Frank Sinatra - the way you look tonight) >>

Corsica 2014, Non-fictie, Steden landen

Afscheid van Corsica

image

Op weg terug naar het vaste land, kijk ik nog een keer om en door mijn hoofd gaat het gedicht van Anton’Francescu Filippini.

Bastia, de havenstad. Oud, versleten. Ik ruik het menselijke afval. Het park, plein, citadel en oude haven.
De kustweg naar het noorden, fabuleuze uitzichten, de brede weg door het binnenland. Het kleine vissersdorpje met gastvrije mensen, de obers met en zonder tanden. De trotse vissers. De wandelingen naar een oud Fransiscaner klooster, un jardin dans la montagne. De wijn, het eten, de witte en zwarte stranden, rotsen.
Vaarwel mijn Corsica.

Ancu s’ùn videraghju più la mio terra, prima di more, a mio patria a mi portu in core è l’aghju sempre à tù per tù
Al zie ik mijn land nooit meer terug voor ik sterf, ik draag het in mijn hart en ik blijf er altijd vertrouwd mee

Vecu u so celu gonfiu è tesu cum’è un preziosu ballacchinu, sopr’à li paesi u marinu l’empie tuttu è l’alza di pesu
Ik zie haar hemel, bol gespannen als een kostbaar baldakijn, de zeewind boven de dorpjes vult het en tilt het omhoog

Vecu e so coste innargentate ch’ella ricama l’alga nera, vecu e so cità chì di sera anu e voce innamurate
Ik zie haar zilveren kusten, geborduurd met zwarte algen, ik zie haar steden die ’s avonds praten met verliefde stemmen

Anton’Francescu Filippini – Visione Care