Sinds een maand probeer ik het. Alhoewel proberen niet het goede woord is. 
Sinds een maand doe ik het. 
Dat klinkt al steviger. Zo voelt het nog niet helemaal, maar het gaat de goede kant op.
Een maand geleden heb ik de telefoon gepakt en na een aantal keren doorgeschakeld te zijn, kreeg ik een uitermate lieve medewerkster aan de lijn. 
‘Weet u het zeker? Voor maar 5 euro per maand heeft u het televisie abonnement er gewoon bij hoor!’ zei ze om me te behoeden voor de grootste misstap in mijn leven.
‘Ja hoor, ik weet het zeker. Ik wil geen televisie meer in huis.’

Tja, en daar zit ik nu. Het makkelijke kijkding kan niet meer aan en dus moet ik kijken naar wat ik om me heen zie. Mijn kamer met de boeken, het grote raam dat zicht geeft op een tuin vol planten en vogels. 
Wat ga ik doen met mijn tijd?
Heel langzaam verschuift mijn focus van het alsmaar zwarte scherm, want hij staat er nog wel, naar het papier waarop ik schrijf en teken. En het bevalt me uitstekend.

En toch.
Toch zorg ik dat ik over vier jaar vrienden heb waar ik het WK rugby live kan kijken.