‘Nee meneer Chacarut. Ik zeg het nogmaals: NEE, niet doen!’
Terwijl Maria dit uitroept door de telefoon loopt haar gezicht rood aan van de opwinding.
‘Leg de hoorn toch neer,’ zegt Theo, ‘het maakt je helemaal van streek.’
‘Nee, u moet nu goed naar me luisteren, dit mag u echt niet doen,’ gaat Maria verder, ‘en ik ga nu ophangen hoor.’
Met een theatrale beweging wil ze de hoorn op de haak leggen en blijft dan naar het mobiele in haar hand kijken.
‘Je moet even op het rode knopje drukken, Maria, dan verbreekt de verbinding.’
Maria drukt op het kleine zwarte scherm en legt het toestel op het kastje naast de deur.
Ze kan soms zo goed begrijpen dat geen mens iets te maken wil hebben met meneer Chacarut. Het is een intelligente en charmante man, maar bij tijd en wijle ook onuitstaanbaar en gewoon niet te begrijpen.
‘Wat was er nu weer aan de hand?’
Haar man staat op vanuit zijn luie stoel en slaat een arm om haar heen.
‘Kom even rustig zitten, zal ik thee voor je inschenken?’

Maria en Theo wonen in een arbeidershuisje in een buitenwijk van de stad. Veel ruimte hebben ze met zijn tweeën niet nodig. Jaren geleden hebben ze wel een kinderen willen krijgen, maar dat is helaas niet gelukt.
‘Ik begrijp ‘m soms echt niet, Theo,’ snikt Maria, ‘Iris belde me net en vertelde wat hij van plan is. Hij doet haar zoveel verdriet.’
‘Herman doet de mensen heel zijn leven al verdriet.’
‘Meneer Chacarut, Theo. Meneer Chacarut.’

‘Voor mij is hij nog gewoon Herman. Weet je nog dat we met zijn allen op het eindfeest van de middelbare school gezellig zaten te drinken en te pokeren. Herman had het mooiste meisje van de school veroverd. Natuurlijk Maria, jij bent voor mij mijn mooiste meisje, maar Anemoon was voor iedereen een maatje te mooi, behalve voor Herman.’
‘He, zwakkelingen! Kom op, we spelen nog een potje,’ had Herman uitdagend met een dikke sigaar in zijn mond geroepen.
‘Herman, je hebt tot nu toe alles verloren, je hebt helemaal niets meer om mee te spelen. Laten we stoppen en plezier maken rondom het kampvuur,’ hadden de andere scholieren gezegd.
‘Nou, van je vrienden moet je het maar hebben,’ riep Herman uit, ‘ik zet Anemoon in! Als ik verlies mag de winnaar haar een avond hebben.’
Het was muisstil geworden, alle ogen waren op Herman gericht. Had hij dat werkelijk voorgesteld?
‘Oké, ik speel met jou,’ zei Peter.
En hij verloor. Hij had Anemoon ingezet in een spel en verloren.
‘Geen probleem, neem haar maar, zei hij, ‘ik heb verloren en dit hoort er dan bij.’

‘Wat een ongelofelijk arrogante kwast is die Herman toch.’
‘Ja, maar toch heeft hij iets in zich. Want Anemoon is wel bij hem gebleven en met hem getrouwd. En hij is ook goed voor ons geweest, vergeet dat niet, Theo.’

Heel hun werkbare leven werken Theo en Maria al voor meneer en mevrouw Chacarut. Theo houdt het landgoed rond de villa bij en Maria de binnenkant. Meneer Chacarut is een echte businessman. Zijn motto luidt: “Met enkel vrienden verdien ik geen miljoenen.” Had hij maar enkele vrienden gehad, maar zelfs dat is hem in al die jaren niet gelukt.
Het grote vrijstaande huis staat in een bos, ongeveer een kilometer buiten het dorp. Het huis ziet er niet onaardig uit, vrolijk mag je zelfs zeggen. Dat kan je Herman niet nageven, hij ziet er zelf en al zijn spullen picobello uit. Overal zijn bloemen en kleuren. Zelfs dit najaar staan de geraniums nog fier overeind en trekken de aandacht.

Ondertussen trilt het tafeltje bij de deur.
‘Het is jouw mobieltje, Maria.’
‘Met Maria. O, hoi Iris.’
‘…….’
‘Nee, ik heb hem wel gesproken, maar volgens mij luisterde hij niet.’
‘……’
‘Natuurlijk mag je langskomen, je bent altijd welkom. Tot zo!’
Maria blijft even voor zich uit staren met het toestel in haar hand.
‘Fijn dat Iris even langskomt, die arme meid heeft het ook niet makkelijk.’
Ze schonk Theo en zichzelf nog een kop thee in.
‘Ik moet steeds denken aan die keer dat we met zijn zessen naar de Ikea zijn geweest.’

‘Eerst moeten die kinderen weg. Breng ze naar de ballenbak en wel voor de langst mogelijke periode,’ zei Herman, ‘het is al erg zat dat we op zaterdagochtend deze drukte in moeten.’
Wij brachten Jacques en Iris naar de ballenbak en mochten daarna achter Herman en Anemoon aanlopen om op te schrijven wat ze wilden hebben en dat later uit de stellingen op te zoeken.
In elke stand waar we kwamen was Herman bezig geweest de confrontatie te zoeken met medeklanten en personeel van het woonwarenhuis.
‘Wat is dit voor zaak! Kunnen jullie dan helemaal niets leveren wat ik echt wil hebben? Ik ga voortaan wel naar mijn vrienden, die hebben een echte meubelzaak. En jullie volksmensen, ga alsjeblieft eens aan de kant met die jengelende kinderen!’
Op gepaste afstand volgden wij het tafereel samen met Anemoon, die met een rood hoofd steeds een andere kant op keek.

‘Laatste oproep aan de ouders van de kinderen van Jacques en Iris. U wordt verzocht de kinderen op te halen bij de ballenbak,’ klonk er door de luidsprekers van het bedrijf.
‘Herman, we moeten de kinderen nu echt gaan ophalen,’ zei Anemoon schoorvoetend.
‘Kinderen? Ik heb helemaal geen kinderen. Ik wil helemaal geen kinderen,’ en hij liep pontificaal de zaak uit, naar zijn auto en reed, zonder zich om ons en de kinderen te bekommeren, naar huis. Logisch dat Iris en Jacques na al die voorvallen uiteindelijk niets meer met hun vader te maken wilden hebben.’

‘Rustig nu maar,’ zei Maria, terwijl ze aan haar thee nipte, ‘ik begrijp hem ook niet altijd, maar ik ben enorm blij dat Iris ons regelmatig opzoekt.’

Maria zwaaide naar Iris die het paadje naar de voordeur opliep.
‘Doe jij even open,’ zei ze, terwijl ze een extra kopje uit de kast pakte.
‘Kom binnen,’ zei Theo terwijl hij Iris een dikke knuffel gaf, ‘wat een gedoe weer met je vader!’
‘Wil je thee en appeltaart?’
Maria was in de keuken al druk bezig met een kopje en de schoteltjes voor het gebak.
‘Wat heerlijk om je even te zien, alhoewel de omstandigheden weer niet prettig zijn.’
‘Nee, dat klopt,’ zei Iris terwijl ze een krant die ze al die tijd onder haar arm had op tafel legde,’ zeg dat wel, hij heeft het gewoon al gedaan!’
Vol ongeloof keken Theo en Maria haar aan.
‘Nee echt, kijk maar op pagina zes. Het staat er echt.’

Contact
Weduwnaar 76 jr i.b.v. auto en boot,
wil heel graag een leuke vrouw ontmoeten
om het leven weer wat aangenamer te maken.
Ben jij die ondernemende vrouw die met mij
weer iets van het leven wil maken, bel …..

‘Volgens mij moeten we nu echt je moeder op de hoogte brengen,’ zei Maria zacht en zette met trillende hand het bordje met warme appeltaart op tafel.

(Opdracht: Zoek een contactadvertentie uit de krant en schrijf er jouw verhaal over.)