Categoriearchief: Dieren

Dieren

Dieren, Fictie, Leven, Zomer 2015

Een weiland gesprek

image

Het is goed om elke dag te bewegen, wandelen, fietsen. 
Zo fietste ik van de week tussen de weilanden toen ik haar tegenkwam. Ze keek me aan en vroeg wat ik te vertellen had.

Ik heb meestal genoeg te vertellen, dus ik begon over hoe mooi het is om kinderen te zien opgroeien tot mensen die zelf hun wereld kunnen uitstippelen. Hoe mooi het is om verliefd te zijn en vriendschappen te hebben. Ik vertelde over profijtelijkheid. Over onvoorwaardelijke liefde.

Ze keek me nog steeds aan.

En ik vertelde hoe mooi het is als mensen aandacht voor elkaar hebben, er zijn voor elkaar. Als ze intens meeleven, over hun eigen grenzen durven te kijken, risico’s durven te nemen.

Toen ik klaar was met praten en mijn been weer over het zadel wilde gooien, zei ze: “maar denk je nu echt dat ik hier iets mee kan? Wat ik nodig heb is gras, mais, bieten, aardappelen en op zijn tijd water. Natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig en kom dan schoorvoetend naar je toe. Maar bij een beweging van jou, dan ren ik weg en zal op een afstandje naar je kijken.”

Ik stapte weer op de fiets en na een paar trappen, hoorde ik haar niezen. Ik zag dat ze weer aan het eten was en geef ze eens ongelijk, er is nog zoveel gras om haar heen.

Corsica 2014, Dieren, Non-fictie

Zwaar leven

IMG_0687

Tja en dan denk ik, dat ik een zwaar leven heb. Na deze vakantie op Corsica zal ik daar echt anders over denken.

Iedere ochtend worden we begroet door twee honden van een Chambre d’Hôtes. Tijdens het buiten ontbijt, met stokbrood, zelfgemaakte verschillende soorten jam, koffie, jus d’orange, koekjes, yoghurt met zelfgemaakte cruesli, worden we ook nog verwelkomt door de licht grijze poes. De enige die door de honden op het terrein wordt geduld.

IMG_0688

Als we dan het ontbijt met heel veel moeite op hebben, want de avond daarvoor hebben we natuurlijk heerlijk gegeten, assiette de charcuterie, zwijnen vlees, kaasplankje, koffie en natuurlijk de Corsicaanse wijn, begint de dag dan echt voor ons, de honden en de poes.

Het wordt steeds warmer en eigenlijk kost het heel veel moeite om de dag aan het zwembad door te komen.

IMG_0689

Corsica 2014, Dieren, Fictie

Arendsoog

image

De zon staat op het hoogste punt. Het is lang niet meer zo warm geweest. Vanaf de helling waar we stelling hebben genomen kunnen we de vallei overzien. 

Onderweg hier naar toe zijn we weinig ruiters tegengekomen. Af en toe heb ik het idee gehad dat we in de gaten gehouden werden. Schaduwen die plots verdwenen achter rotspartijen, een witte veer? 

Op eenzame hoogte zweven rode wouwen in cirkels langs de broeierige hellingen. Het is heiig. Al het vocht van de laatste weken ontsnapt uit de bodem. 

In de vallei zien we de haciënda liggen. Bebouwingen liggen in carré vorm en creëren in het midden een zanderig vierkant. Bloeiende oleanderstruiken dicht tegen de muren. 

Vanuit onze saloon hebben we goed zicht. De saloon heeft het uiterlijk van cafe Voltaire in Den Bosch. Bij elkaar geraapt meubilair, tafels gemaakt van oude houten deur panelen. 

De saloon eigenaresse brengt ons gefrituurde courgette beignets en zet de hond regelmatig buiten in de schaduw, waar de paarden kunnen drinken. 
 
Het blijft rustig op de hellingen en de haciënda. Geen mens of dier te zien. Tijd voor ons om ons ijzeren ros weer op te zoeken en beneden aan de kust nog een heerlijke ijscoup te eten.

Corsica 2014, Dieren, Non-fictie

Murene

IMG_0655

Een zomerse avond. De zon wrijft zachtjes de laatste warmte van de dag in je huid. We nemen ons eten en drinken mee naar de rotsen in de branding van de Middelandse zee. 

Langzaam, in steeds hetzelfde ritme duwt de zee vers water in de lagune. Zee-egels, anemonen, kleine visjes. Een rijk biotoop aan onze voeten. Een kalme waarheid, onverstoord door mensen, onverstoord door de ruwheid van het leven. 

Van onder een rots speurt een bruin, geel gestreept dier rustig zijn omgeving af. Op zoek naar een prooi. Het ziet niet veel, het wacht tot het voedsel vlakbij komt en hapt dan toe. Een klein kopje boven een verder dik, slangachtig lijf. 

De zon zakt tegen de zee aan, wordt opgevangen door de donkere horizon. Een avond om te genieten van het leven.

Corsica 2014, Dieren, Liefde, Non-fictie, Sterven

Jonathan

Het was nog vroeg, langzaam sloop het schip over de rustige zee. We waren halverwege, nog 2 uur te gaan. In de patrijspoort aan bakboord zag ik plots 2 meeuwen verschijnen. Ongeveer 300 meter van het schip, afstanden zijn moeilijk te schatten. Ze gaan iets sneller. Heel langzaam zie ik ze achter elkaar heel laag over het water scheren. Onderweg, waarheen? De voorste is het sterkst. Plots schiet hij omhoog, duikt achter de ander naar beneden en sluit weer aan. Van korte duur, per slot is hij de sterkste en neemt over door er omheen te vliegen. Soms worden ze opgegeten door de golven en een tel later zie ik ze weer. We varen te langzaam. De meeuwen halen ons in en verdwijnen.

Oma is overleden. In Kijkduin is de begrafenis. Natuurlijk zijn we te vroeg bij de aula. Buiten, voor de deur wacht een geweldig grote zeemeeuw. Met een soevereine blik kijkt hij ons aan. Als we dichterbij komen, stijgt hij sierlijk op, draait een ronde en verdwijnt over de bomen. In de dienst vertelt de voorganger het verhaal van Jonathan, de zeemeeuw, die zijn meeuwenleven te beperkt vindt. Jonathan Livingston streeft naar iets hogers – ook letterlijk, door zo hoog en zo elegant en zo snel mogelijk te vliegen.
Oma had dit uitgekozen.

Daar midden op zee zie ik ze ineens weer. Ze hebben 2 andere meeuwen ontmoet. Ik zie ze tegen elkaar op vliegen, om elkaar heen draaien, hoger en hoger, tot ze rechts uit de poort verdwijnen.