Blij verrast ben ik als de redacteur op vrijdag aan mij de opdracht geeft voor een interview met Bob. Eindelijk krijg ik een echte opdracht. Tot nu toe ben ik erop uitgestuurd om korte stukjes te schrijven over echtparen die vijftig jaar getrouwd zijn. Zij geven aan dat ze heel gelukkig samen zijn. Hij werkte zijn hele leven bij één werkgever en zij zorgde voor de vier schatten van kinderen. Na zijn pensionering doen ze samen heel veel leuke dingen, zoals samen fietsen en oppassen op de kleinkinderen. Hij drinkt elke avond nog zijn borreltje en zij ziet alles in genoegen aan.
Als het me gaat lukken om een diepte interview te houden met Bob en ik krijg dit goed op papier, dan wordt het gepubliceerd is mij verzekerd.
Op maandagochtend voor de files uit ben ik ruim op tijd op Schiphol.
Bob is de ultieme held van dit moment. Hij is getrouwd, heeft twee kinderen. Hij heeft ongelofelijk uitdagend werk bij een financiële instelling. En hij heeft zijn leven zo ingericht dat hij uitdagende doelen heeft. Doelen die te maken hebben met het echte leven. Hij zal de wereld ontdekken. Alleen zijn op een eiland en overleven, hij zal zich een jaarlang laten opsluiten in een huis samen met wild vreemde mensen. Hij zal daar vechten voor zichzelf en als overwinnaar naar huis terugkeren.
Bij de gate sta ik te wachten tussen een grote groep enthousiastelingen. Het zijn de volgers van Bob. Mensen die de stappen die hij zet niet durven zetten, maar wel enorm veel respect voor hem hebben. Mijn baas heeft me verzekerd dat er afspraken zijn gemaakt met het management van Bob, dat ik een kwartier de tijd krijg om mijn vragen te stellen.
In gedachten neem ik de eerste vragen door.
‘Welk gevoel had je toen je naakt op de berg stond?’
‘Toen je op de top stond en om je heen naar die kleine maakbare wereld keek, heb je toen zicht gekregen op de zin van het leven?’
Bob heeft een bucket-list. Hij gaat nog lang niet dood, maar het hoort bij de ultra moderne mens. Boven aan de lijst staat: ‘Naakt plassen op een berg’.
De schuifdeuren gaan open en midden op het pad verschijnt de adonis. Aan zijn voeten draagt hij speciale hoge off-white crème kleurige Creative Recreation herensneakers en daarboven een kaki broek. Zijn blauwe overhemd is losjes open geknoopt, zodat zijn behaarde bruine borst zichtbaar is. Over zijn schouder hangt nonchalant zijn beige colbert. Een zwarte trolley trekt hij achter zich aan met zijn gespierde rechterarm. Een arm voorzien van een world-famous luxury Rolex watch.
‘Beste Bob, wanneer is het geweldige idee ontstaan om met een groep mensen, naakt op een bergtop in Maleisië te gaan staan?’
Het is duidelijk dat Bob deze vraag en al mijn andere vragen al vaker heeft beantwoord. In het interview valt geen enkele stilte, behalve op de momenten waarop ik hem ademloos aankijk.
‘Met mijn vrienden zeik ik regelmatig na het uitgaan tegen de parochiekerk naast het café. En op een dag dacht ik, dat zeiken wil ik ook een keer naakt op een berg doen.’
‘En Bob, heb je nog gehoord dat er een aardbeving heeft plaatsgevonden op die berg, nadat jullie zijn vertrokken? Dat de top van de berg is afgebroken en er vele doden zijn gevallen?’
‘Ja, ik hoorde zoiets. Ik heb in het dorpje onder aan de berg wel van die kleine, bruine mensen met souvenirs winkeltjes gezien. Belachelijke prijzen vragen ze voor een beeldje van die berg. En nu moeten ze de top van al die beeldjes afvijlen.’
Het duurt even voor Bob zich herstelt heeft van de schaterbui waarin hij is terecht gekomen na zijn geweldige vondst.
Ik begrijp uit de antwoorden dat het leven van een moderne man uitdagend is. De spanning van vulkanen, van aardbevingen, van tsunami’s. Bob kan de mensheid nog veel leren vanuit zijn gezichtspunt over secularisatie, egoïsme, geweld en individualisme.
‘Laatste vraag Bob, wat is de volgende uitdaging op jouw lijst?’
‘Binnenkort reis ik af naar Moskou en zal ik Vladimir Poetin op zijn mond kussen.’
Vol ontzag kijk ik Bob nog één keer recht in de ogen. Wie weet is dit de laatste keer dat ik Bob, zo’n groot voorbeeld van de hedendaagse mens, heb geïnterviewd.
In de verte zie ik hem naar huis lopen met zijn echtgenote, type zakenvrouw, voorop. Ik zie zijn andere gespierde arm bewegen en zijn hand een tik uitdelen aan één van zijn kinderen. Ondertussen schreeuwt hij het andere kind toe, dat het in de buurt en overal af moet blijven en nu vooral eens naar hem moet luisteren.
Wie weet roept mijn redacteur me over 40 jaar bij zich. En wie weet geeft hij mij de opdracht voor een diepte interview met dit echtpaar. Ik ben benieuwd naar het vervolg.