Alle berichten van Fweijer

Herseninfarct revalidatie, Leven, Non-fictie, Zomer 2015

Asperge seizoen gesloten

image

Veel te vroeg stond er weer een bordje. De tijd van verse asperges is weer voorbij. De afgelopen maanden hebben we ze geschild, gekookt en gegeten. Gewoon met gesmolten boter.

Nu worden ze niet meer geoogst. De plant wordt met rust gelaten om deze de tijd te geven om te groeien, zodat er nieuwe energie wordt opgedaan voor het volgende jaar. De (zonne-)energie wordt opgenomen door het bovengrondse groene aspergeloof en opgeslagen in de wortels.

Ik heb ook even rust genomen. Een periode om mijn innerlijke infrastructuur aan te leggen (Dr. William Tiller – emeritus professor universiteit van Stanford). Na vele jaren van ervaringen opdoen in het leven, ga ik een tijdje de stilte in. Mijzelf van binnen klaarmaken door de ervaringen in het leven. Hoe meer infrastructuur ik aanleg, hoe meer geest er mijn systeem binnenkomt. Hoe meer geest er binnenkomt, hoe bewuster ik word.
Serieus de stilte ingaan en te leren luisteren naar wat zich afspeelt in het fysieke vacuüm. Zo kan ik me bewust worden van het grotere geheel waarvan ik onderdeel ben.

Het doel is me steeds meer te gaan uiten zoals ik werkelijk ben. Met genoeg energie in mijn wortels om straks weer heerlijk van te genieten.

Leven, Non-fictie

Tattoo

tattoo

De deur van de treincoupé ging open en daar kwam ze binnen. Ongelofelijk mooi rood haar, dat eindigde net over haar schouders. In haar gezicht leek ze op Claudia de Breij. Tegenover mij was nog plaats op de bank. Terwijl ik zat te lezen keek ik af en toe op naar haar. Ze was bezig haar ogen zwart aan te zetten. Ondertussen luisterend naar muziek op haar mobiel.

Een heel iel meisje met zwarte kleding aan, hoge rijglaarzen en een panty met zwarte motieven.

Pas na een tijdje viel me op dat er een tattoo op haar arm stond, rood, groen en zwart, geen duidelijke tekening. En op haar vingers waren ook zwarte strepen en tekens te zien.

Een half uur zat ze tegen over mij. Een half uur keek ik steeds op en glimlachte ze naar me. Een half uur lang was ze bezig met haar make-up en haar muziek. Toen stopte de trein en liep ze licht en dansend de coupe weer uit.

Herseninfarct revalidatie, Leven, Non-fictie, Zomer 2015

Geheugen

image

De dikke regen druppels waren op de grond verdampt, de zon liet zich weer zien. Een wandeling kan me de ontspanning geven die ik nu even nodig heb. Ik loop om het ziekenhuis. De plek waar geconstateerd is dat er niets mis is met mijn geheugen. Een opluchting. De geur van de pasgevallen druppels hangt nog boven het wegdek.

In de verte rijdt een oudere man op de fiets. Na verloop van tijd komt hij dichterbij en lijkt hij recht op me af te sturen. Een man die gebrekkig Nederlands spreekt, maar me toch met ‘jongeman’ begroet. Dat doet mijn dag weer helemaal goed. Ondertussen frunnikt hij in de binnenkant van zijn jas. Is op zoek naar woorden en naar een briefje. Uiteindelijk komt het eruit. Hij heeft een mening over ziek zijn en God. Het ziekenhuis zou er niet moeten zijn, geen mens is namelijk meer ziek.

Het foldertje moest ik toch echt een keer doorlezen en de tekst uit, ja, de tekst uit, hmmm. De tekst uit Jesaja 33: “Geen inwoner zegt meer: ik ben ziek”.  Zijn geheugen heeft hem niet in de steek gelaten, de tekst staat er echt. Om dit te vertalen naar het niet nodig hebben van ziekenhuizen vind ik wat ver gaan en daarbij was hij het tweede gedeelte van de zin vergeten. “De hele bevolking is van schuld bevrijd.”

Facebook, Leven, Non-fictie

Beren op de weg

image

Eindelijk gaat het er van komen. Na jaren van voorbereiding. Ik denk terug aan de facilitation workshop waarin we de beren benoemden en de mogelijkheden.
De bomen op de weg, de ontvoering uit het ziekenhuis. De avonden dromen over avontuur en groei. Afsluitend met tiramisu.
En nu gebeurt het dan werkelijk. Je hebt jezelf er ingelegd. Je bent er klaar voor.
En wij? Wij zwaaien je uit, moedigen je aan en halen je straks weer warm binnen.

Corsica 2014, Dieren, Leven, Muziek, Non-fictie

The fishing blues

image

Heel zacht dringen de eerste geluiden van een nieuwe dag door het raam. De zon schijnt weer en het ontbijt staat te wachten. Aan de buitenkant van het hotel dalen we de trap af. In de verte staat een groep mensen te praten. De armbewegingen en de verheven stemmen geven aan dat er iets aan de hand is.  De grootmoeder van de eigenaar schuifelt op haar pantoffels naar ons toe. In het Corsicaans Frans vertelt ze ons dat er een vis van maar liefst 41 kg is gevangen door haar zoon.

Ik moet zeggen dat ik de avonden daarop heerlijke visgerechten heb gegeten.

Thuis gekomen kwam ik al zappend op Spotify een nummer van Clannad tegen. The fishing blues, waarin het thema overbevissing wordt bezongen. 
(Album: Nádúr – Clannad)

Dieren, Leven, Non-fictie

Woody

image

Samen is ons nog niet gelukt. Of hij zit in de tuin, of ik.

We hebben allebei witte schoudervlekken. In de zomer probeer ik die vlekken bruin te krijgen.
Hij eet insecten, noten, bessen en zaden. Ik ook, behalve de insecten. 
Zijn tong is wel 10 cm lang, de mijne ook.

Zijn oom, de groene, kom ik weleens bij de recreatieplas tegen.
Als hij me ziet aankomen, vliegt hij van de grond op en zoekt een veilig heenkomen.

Hij is schuw en voorzichtig. Dat ben ik dan weer niet, wel voorzichtig.

Leven, Non-fictie

Kapitein

image

Mijn buurman is kapitein. Of eigenlijk moet ik zeggen, was kapitein.
Als je hem ziet lopen, dan zie je het gelijk. Daar loopt een oud kapitein. Zeemansbenen  en – armen. Mouwen opgestroopt, een ringbaard. Een shaggie in de mondhoek. 
De tanker heeft hij jarenlang over de rustige – en wilde zeeën van de wereld en steeds veilig in allerlei havens, weten te brengen. Tot hij met pensioen moest.

Zijn kennis en kunde heeft hij omgezet naar schipper op de binnendieze. Na een geschiedenis studie over ‘s-Hertogenbosch en een praktisch examen om de boot veilig door de zeeën van de stad te sturen, vaart hij nu met toeristen over de Dieze. Hij vertelt daarbij vrolijk de verhalen van de stad. Over de muren, overkluizingen en togen. Hij weet alles van elk plekje. Weet alle geheimen van deze oud hertogen stad.

Vandaag was hij aan het werk als kapitein op een boot in Bosch Parade. Kunstwerken drijven en varen op de wateren van de stad. Creatief geïnspireerd door Jheronimus Bosch. Hij moest zijn mond houden. De flessen met fluitketel fluiten het verhaal.

Mijn buurman is kapitein.

Gedicht, Leven, Liefde, Non-fictie

Houden van

image

Ze houden echt wel van elkaar.

Misschien is hij gisteravond te laat thuis gekomen. Of heeft zij weer eens te lang met haar vriendinnen zitten kletsen.

Nee echt, ze houden echt wel van elkaar.

Misschien heeft hij niets gezegd van haar nieuwe kapsel of heeft zij hem niet begrepen. Heeft hij teveel van haar verlangd en heeft zij haar grenzen niet goed aangegeven.

Ja echt, ze houden echt wel van elkaar.
Waarom zouden ze anders op hetzelfde tijdstip op dezelfde schutting zitten en dat echt elke dag opnieuw.

Dieren, Leven, Non-fictie

Gehakkelde aurelia

image

Soms heb je van die dagen. De zon steekt af en toe zijn kopje door de wolken heen. Ik ga nog even naar buiten. Daar op de hortensia zit hij.

Normaal gesproken valt hij me niet zo op en toch zie ik hem bijna dagelijks. Dan weer in de keuken. Dan weer op mijn arm als ik rustig een boek zit te lezen. Bij een manage kom je ‘m nog wel het meest tegen. De kleur valt op. Zo op die blauw, paars, lila kleur van de bloemen.

In Nederland is het dan ook een zeer algemeen insect, dat zijn eitjes graag legt op vis of vlees. De maden leven dan van dit voedsel en er blijft weinig meer van over dan de graten of botten. 

De blauwe vleesvlieg (Calliphora vomitoria)zit graag op muren om te zonnen. Maar blijkbaar ook op onze lila hortensia.

Dieren, Fictie, Leven, Zomer 2015

Een weiland gesprek

image

Het is goed om elke dag te bewegen, wandelen, fietsen. 
Zo fietste ik van de week tussen de weilanden toen ik haar tegenkwam. Ze keek me aan en vroeg wat ik te vertellen had.

Ik heb meestal genoeg te vertellen, dus ik begon over hoe mooi het is om kinderen te zien opgroeien tot mensen die zelf hun wereld kunnen uitstippelen. Hoe mooi het is om verliefd te zijn en vriendschappen te hebben. Ik vertelde over profijtelijkheid. Over onvoorwaardelijke liefde.

Ze keek me nog steeds aan.

En ik vertelde hoe mooi het is als mensen aandacht voor elkaar hebben, er zijn voor elkaar. Als ze intens meeleven, over hun eigen grenzen durven te kijken, risico’s durven te nemen.

Toen ik klaar was met praten en mijn been weer over het zadel wilde gooien, zei ze: “maar denk je nu echt dat ik hier iets mee kan? Wat ik nodig heb is gras, mais, bieten, aardappelen en op zijn tijd water. Natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig en kom dan schoorvoetend naar je toe. Maar bij een beweging van jou, dan ren ik weg en zal op een afstandje naar je kijken.”

Ik stapte weer op de fiets en na een paar trappen, hoorde ik haar niezen. Ik zag dat ze weer aan het eten was en geef ze eens ongelijk, er is nog zoveel gras om haar heen.